domingo, 9 de marzo de 2025

sábado, 8 de marzo de 2025

viernes, 7 de marzo de 2025

miércoles, 5 de marzo de 2025

martes, 4 de marzo de 2025

José Donoso





 

José Donoso se erige como una de las voces más singulares de la literatura latinoamericana, con una obra marcada por la decadencia burguesa, la deformación de la identidad y la transgresión de los límites entre la realidad y la fantasía. Su trayectoria abarca desde una narrativa estructurada y realista, como en Coronación (1957), hasta un estilo polifónico y fragmentado, representado en El obsceno pájaro de la noche (1970). Su formación bilingüe y su paso por Princeton y el mundo anglosajón influyeron en su técnica, aunque su universo ficcional se arraiga en la atmósfera opresiva de la burguesía chilena, las criadas que servían como nexo con el mundo popular y una mirada existencialista sobre el poder, la marginación y la locura. En obras como El lugar sin límites (1966), la sexualidad reprimida, la violencia social y la hipocresía moral emergen como temas centrales. El proceso de escritura de El obsceno pájaro de la noche representa su lucha más intensa: años de trabajo, enfermedades físicas y episodios de delirio terminaron por moldear una novela en la que el protagonista muta en múltiples identidades dentro de un universo de superstición, locura y exclusión. Su estructura fragmentaria y su lenguaje simbólico la convierten en una de las novelas más complejas del boom latinoamericano.

lunes, 3 de marzo de 2025

Niemeyer





Nesta entrevista no programa "Roda Viva", o arquitecto brasileiro Oscar Niemeyer repasa a súa traxectoria, marcada polo lirismo e a liberdade creadora que revolucionaron a arquitectura moderna no Brasil. Niemeyer, nacido no Río de Janeiro en 1907, iniciou a súa carreira colaborando con Lúcio Costa no proxecto do antigo Ministerio da Educación, pero o seu estilo distintivo consolidouse co conxunto arquitectónico da Pampulha, encargo do entón alcalde Juscelino Kubitschek. A Pampulha marcou o inicio dun camiño propio, caracterizado pola ruptura coa arquitectura racionalista e a adopción de formas máis libres, case escultóricas, que influenciarían decisivamente o modernismo arquitectónico brasileiro. Niemeyer subliña que a invención e a beleza son esenciais na súa obra, afirmando que "a arquitectura debe causar sorpresa" e que, sen invención, carece de interese. Brasilia foi outro fito fundamental, onde as súas creacións, como o Palacio da Alvorada e o Palacio do Itamaraty, integran influencias da arquitectura colonial brasileira nun deseño contemporáneo, creando unha linguaxe visual única e recoñecible en todo o mundo. Niemeyer enfatiza a importancia da intuición e do debuxo na arquitectura, defendendo que cada proxecto debe xurdir dunha reflexión profunda sobre o lugar, o uso e a forma, destacando tamén a relación entre arquitectura e enxeñaría como un elemento fundamental no seu traballo. Entre os seus proxectos máis recentes, o Museo de Arte Contemporánea de Niterói destaca como unha mostra do seu compromiso coa innovación formal e a integración harmónica coa paisaxe. Niemeyer afirma que a súa maior satisfacción non vén só da creación, senón da sensación de ter defendido unha visión do mundo máis humana, sempre comprometida cos máis desfavorecidos. Conclusivamente, Niemeyer expresa que a verdadeira esencia da súa vida non reside unicamente na arquitectura, senón na actitude solidaria e comprometida que mantivo ao longo da súa existencia, destacando a importancia da cordialidade, a amizade e o compromiso social como fundamentos dun legado que transcende as propias formas arquitectónicas.

Saramago






 

José Saramago, galardoado co Premio Nobel de Literatura en 1998, foi o primeiro escritor en lingua portuguesa en recibir esta distinción, recoñecido pola súa capacidade para explorar a condición humana a través dunha prosa singular, imaxinativa e de gran profundidade filosófica. A Academia Sueca destacou a súa obra como unha contribución esencial á literatura mundial, salientando o seu uso innovador da linguaxe e a súa habilidade para fusionar historia, mito e crítica social. Saramago construíu unha narrativa única, caracterizada por longos períodos sen puntuación convencional, diálogos fundidos na narración e unha ironía sutil que desmonta verdades establecidas. Obras como O Ano da Morte de Ricardo Reis, Ensaio sobre a Cegueira e O Evangelho Segundo Jesus Cristo exploran o poder, a cegueira ideolóxica, a opresión e a relación entre relixión e sociedade. O seu Nobel foi tamén un recoñecemento ao potencial literario da lingua portuguesa, dando visibilidade internacional a unha tradición literaria que moitas veces quedara á marxe dos grandes centros de difusión cultural. Comprometido politicamente, marxista declarado e ateo convencido, Saramago utilizou a súa literatura para cuestionar estruturas de poder, denunciar desigualdades e propor reflexións profundas sobre o destino humano. O Nobel non só consolidou o seu legado senón que tamén reafirmou o papel da literatura como ferramenta de crítica e resistencia.






Romeo







Romeo Castellucci, fondatore della compagnia teatrale Socìetas Raffaello Sanzio, riflette sulla sua carriera e sulla sua ricerca artistica, incentrata sulla decostruzione del linguaggio nel teatro occidentale. Il linguaggio, inteso come strumento di coercizione e conflitto, è al centro del suo lavoro, in cui il corpo diventa un veicolo per esplorare le tensioni tra parola e significato. Fin dalle prime opere, come Santa Sofia. Khmer Theatre, Castellucci ha sviluppato un teatro iconoclasta, in cui il linguaggio è visto come un campo di battaglia. Nella sua interpretazione di Giulio Cesare, la retorica viene messa in crisi attraverso la voce alterata di un attore laringectomizzato, rivelando il paradosso tra l’efficacia del discorso e la sua fragilità. La tragedia è un elemento ricorrente nella sua opera, da Orestea fino a Tragedia Endogonidia, un ciclo di spettacoli che esplora la tragedia senza catarsi, evidenziando la crudeltà e la violenza insite nella rappresentazione teatrale. Castellucci vede la violenza come una componente essenziale del teatro, non nel senso spettacolare o hollywoodiano, ma come un’esperienza che destabilizza lo spettatore, costringendolo a confrontarsi con se stesso. Questo approccio emerge in lavori come Bros, dove uomini comuni, trasformati in poliziotti attraverso la divisa, eseguono ordini senza consapevolezza, svelando il potere del controllo sociale e dell’obbedienza cieca. La sua visione del teatro è totale: scenografia, luci, suono e corpo concorrono a creare immagini di forte impatto. Il suono gioca un ruolo cruciale, penetrando direttamente nell’emotività dello spettatore, aggirando la razionalità. L’opera lirica, da Wagner a Feldman, è per Castellucci una naturale estensione di questa ricerca, dove il pubblico è immerso in un flusso sonoro che ne amplifica l’esperienza sensoriale e concettuale.

Sandro Pertini






Il Presidente più amato dagli italiani. Sandro Pertini (1896-1990) è stato un politico, partigiano e giornalista italiano, settimo Presidente della Repubblica dal 1978 al 1985. Nato a Stella, in Liguria, si laureò in giurisprudenza e scienze politiche, aderendo fin da giovane al socialismo. Antifascista convinto, fu arrestato più volte dal regime e condannato al confino. Dopo l’8 settembre 1943, si unì alla Resistenza come dirigente del Comitato di Liberazione Nazionale, svolgendo un ruolo chiave nella lotta partigiana. Dopo la guerra, entrò nell’Assemblea Costituente e fu deputato e senatore, distinguendosi per il suo rigore morale e la difesa dei valori democratici. Nel 1968 divenne Presidente della Camera e, dieci anni dopo, fu eletto Capo dello Stato con un consenso larghissimo. Durante il suo mandato affrontò momenti difficili della storia italiana, come il terrorismo delle Brigate Rosse, il terremoto in Irpinia e la vittoria ai Mondiali del 1982, che lo rese simbolo di un'Italia unita e appassionata. Amato per il suo carattere schietto e popolare, Pertini incarnò l’idea di un Presidente vicino al popolo. Dopo la fine del suo mandato, si ritirò dalla politica attiva, continuando a esprimere opinioni critiche sulla società italiana. Morì a Roma nel 1990, lasciando un’eredità di integrità e passione civile che lo rende ancora oggi uno dei Presidenti più amati della storia italiana.

Flávio de Carvalho








Vanguardismo e Provocación O artista brasileiro Flávio de Carvalho (1899-1973) foi un creador polifacético cuxo traballo abarcou arquitectura, pintura, teatro, deseño, escenografía e performance, consolidándose como unha figura clave das vangardas do século XX no Brasil. Influenciado polos movementos europeos, a Bauhaus e o psicoanálise freudiano, explorou novas formas de arte e cuestionou normas sociais mediante provocacións públicas, como a súa Experiência No. 2 de 1931, onde camiñou contra o fluxo dunha procesión relixiosa en São Paulo, anticipando a arte performativa. A súa proposta arquitectónica para o Palacio de Goberno de São Paulo (1927) é considerada un dos primeiros exemplos de modernismo no país, combinando racionalidade funcional con trazos art déco. A súa obra pictórica, exhibida en Londres en 2019, mostra retratos e desnudos cun marcado expresionismo, reflexo da súa rede intelectual, que incluía figuras como Sérgio Milliet e Wilfred Bion. En 1956, coa súa Experiência No. 3, presentou o New Look, unha vestimenta masculina revolucionaria con saia, pensada para os climas tropicais, desafiando os códigos de xénero e moda. Ademais, participou no movemento Antropófago con propostas urbanísticas radicais, como A cidade dos homens nus (1930). A súa obra, inicialmente incomprendida e marxinada, foi reivindicada nos anos 80 e hoxe é vista como un elo fundamental entre o modernismo de Tarsila do Amaral e o experimentalismo de Hélio Oiticica. Flávio de Carvalho foi un auténtico precursor da arte multimedia e do cuestionamento social a través da estética.


Primo Levi




Primo Levi: la memoria e l’identità di un testimone del Novecento. Primo Levi, nato a Torino nel 1919, fu chimico e scrittore, ma soprattutto testimone della Shoah. Laureato in chimica nel 1942, nel 1943 si unì ai partigiani, ma venne catturato e deportato ad Auschwitz nel febbraio 1944. Sopravvissuto grazie alle sue competenze chimiche, fu liberato nel gennaio 1945 dall’Armata Rossa e tornò in Italia dopo un lungo viaggio attraverso l’Europa. L’esperienza nel lager lo segnò profondamente e lo spinse a scrivere Se questo è un uomo (1947), uno dei testi più importanti sulla deportazione nazista, caratterizzato da uno stile asciutto, privo di retorica e di emotività forzata. Negli anni successivi, Levi continuò la sua carriera di chimico, ma la scrittura divenne sempre più centrale. La tregua (1963) racconta il ritorno dalla prigionia, mentre Il sistema periodico (1975) intreccia scienza e autobiografia. I sommersi e i salvati (1986) analizza i meccanismi psicologici della prigionia e il senso di colpa dei sopravvissuti. Levi rifletteva sul significato dell’identità ebraica, che sentì pienamente solo dopo le leggi razziali e la deportazione. Il suo rapporto con la Germania rimase complesso, diviso tra diffidenza e curiosità per il nuovo assetto post-bellico. Nonostante il suo ottimismo di fondo, Levi lottò con la memoria dolorosa del lager. Nel 1987 morì suicida nella sua casa di Torino. Il suo lascito resta un monito alla responsabilità della memoria: "Se comprendere è impossibile, conoscere è necessario."

Index Plantarum Hortensis 2025



 

Acanthus mollis – Acanto

Angelica sylvestris – Angélica silvestre

Bellis perennis – Margarita silvestre

Bougainvillea spectabilis – Buganvilla

Brugmansia suaveolens – Floripondio

Buxus sempervirens – Boj 

Camellia sinensis – Camelia

Canna indica – Achira

Celtis australis – Almez

Cercis siliquastrum – Árbol del amor

Chelidonium majus – Celidonia

Chlorophytum comosum – Cinta

Citrus limon – Limonero

Crocosmia aurea -  Flor de San Valentín

Cupressus arizonica – Arizónica

Cydonia oblonga – Membrillo

Cyperus papyrus – Papiro

Dryopteris filix-mas – Helecho macho

Eriobotrya japonica – Níspero

Ficus carica – Higuera

Geranium robertianum – Hierba de San Roberto

Ginkgo biloba – Ginkgo

Grimmia pulvinata – Musgo

Hedera helix – Hiedra común

Hydrangea macrophylla – Hortensia

Ilex aquifolium – Acebo

Juglans regia – Nogal

Laurus nobilis – Laurel

Lamium purpureum – Ortiga

Lolium perenne – Hierba

Magnolia grandiflora – Magnolio

Magnolia soulangeana - Magnolia

Marrubium vulgare – Marrubio blanco

Monstera deliciosa – Costilla de Adán

Persicaria capitata – Hierba de los carpinteros

Persea americana – Aguacate

Primula vulgaris – Prímula

Prunus domestica – Ciruelo

Prunus persica – Melocotonero

Pteridium aquilinum – Helecho águila

Punica granatum – Granado

Pyrus communis – Peral

Rosa - Rosa

Rumex obtusifolius – Lengua de buey

Sambucus nigra – Saúco

Smyrnium olusatrum – Apio caballar

Taraxacum officinale – Diente de león

Tradescantia fluminensis – Amor de hombre

Umbilicus rupestris – Ombligo de Venus

Vitis vinifera – Parra

Wisteria sinensis – Glicina

Xanthoria parietina – Liquen amarillo

Yucca – Yuca

Zantedeschia aethiopica – Cala


domingo, 2 de marzo de 2025