Grace baixaba lentamente as escaleiras, agarrándose con firmeza ao pasamáns para combater a sensación de mareo e lixeireza que a envolvía aquela tardiña. Avanzaba de chanzo en chanzo coa cautela do inválido que volve camiñar e teme un tropezo fatal. Sentía o mol pelo curto da moqueta acarñándolle a planta dos pés espidos, un contacto que calquera outro día lle procuraría un pracer case físico. Fixo todo o posible para que o seu pensamento non voase libre e concentrou as poucas forzas que a asistían en preparar o que tería que dicirlle a Frank en canto chegase á sala de estar. Había algo de irreal naquel instante, como se avanzase a cámara lenta por un corredor escuro sen máis orientación ca un punto de luz difusa ao lonxe, moi lonxe. Desexaba con desesperación ficar suspendida no tempo e no espazo, que o seu pé dereito nunca se pousase no chan do recibidor, que non tivese que falar por fin. Mais os vinte pasos esgotáronse e ela quedou alí, desprotexida do acubillo que lle proporcionara o van das escaleiras, fronte a fronte consigo mesma. Tusiu coma se tivese carraspeira, nerviosa, e notou como os ollos del se volvían cara a ela. —Dende cando, Frank? —preguntou cun fío de voz, incapaz de manter a calma ensaiada.