Eu, a muller sentada no recanto do oeste
que ve pasar os anos no espello da madrastra
e arrastra unha coiraza coa que non se protexe,
declaro que a balanza hai anos que procura
un peso que equilibre a súa carga lenta.
Na maleta pequena en que gardo as palabras
hai un oco difuso que nunca dou achado
e no andel ascendente da memoria violeta
amoréanse os libros e as libretas abertas
con catro ou cinco liñas, que nunca remataron.
A mesa delirante agarda pola tarde
en que as horas reparen, a desorde dos días
para poder mostrar, con descaro insultante,
as tarefas urxentes que foron agachadas
por outra inmediatez que reclamou espazo.
Polo tanto preciso as horas máis extensas,
dos días que acumulen un vagar imposíbel,
todo o tempo que caiba no vagar das mans secas
e na distancia incerta á que chegan os ollos,
todo o tempo que medre no grafito dos lapis.
Querería esixir un paso de boi mans
para a luz do leste, cando entra sen frío
por entre os libros lidos, e o andar da tartaruga
pouse sobre a cadeira e se abandone ao día.
Porque hoxe, en silencio, mentres a chuvia chega,
reclamo o fermento soñado tantas noites,
o que fai levedar as horas máis esquivas
para que o tempo sexa luz e calor de tarde,
o amodo en que as mans atopen a medida.