Marta Dacosta

Eu, a muller sentada no recanto do oeste

que ve pasar os anos no espello da madrastra

e arrastra unha coiraza coa que non se protexe,

declaro que a balanza hai anos que procura

un peso que equilibre a súa carga lenta.

Na maleta pequena en que gardo as palabras

hai un oco difuso que nunca dou achado

e no andel ascendente da memoria violeta

amoréanse os libros e as libretas abertas

con catro ou cinco liñas, que nunca remataron.

A mesa delirante agarda pola tarde

en que as horas reparen, a desorde dos días

para poder mostrar, con descaro insultante,

as tarefas urxentes que foron agachadas

por outra inmediatez que reclamou espazo.

Polo tanto preciso as horas máis extensas,

dos días que acumulen un vagar imposíbel,

todo o tempo que caiba no vagar das mans secas

e na distancia incerta á que chegan os ollos,

todo o tempo que medre no grafito dos lapis.

Querería esixir un paso de boi mans

para a luz do leste, cando entra sen frío

por entre os libros lidos, e o andar da tartaruga

pouse sobre a cadeira e se abandone ao día.

Porque hoxe, en silencio, mentres a chuvia chega,

reclamo o fermento soñado tantas noites,

o que fai levedar as horas máis esquivas

para que o tempo sexa luz e calor de tarde,

o amodo en que as mans atopen a medida.