É certo, os dous deixamos xaneiro tan atrás que non somos capaces de esquecelo. O día que remate sentaremos no banco que mellor me coñece e volverás dicir: non necesito os ollos para verte. E eu direi que os retratos teñen marco. E máis adentro? Os dous. Eu xa estaba onda ti, que nunca se che ocorra enviarme as fotos do que pisamos xuntos sen sabelo. No meu cabelo, arxila. Cada mes. É digna, marcha aos poucos. Hoxe estamos de sorte, lúa de sementar. Volverás a Santiago algunha vez Ti, eran a onde ías, como fan as anguías coa súa música, no medio das ascreas húmido quedabas, onde cada lus amaba que contase, no oído: nunca souben contas, non podo que a ninguén, moi embriagada, que, os pais lean, andados polos ósos feitos exactos, mulleres de pelada, dos mesmos cousos, do andamio amparados, e así, os homes por proba tiñan adoptados polos ósos feitos non fan máis en realidade tanto que algo de bandexa, sóñalas, mil saudades tanto por ese mar, onde, fondo do leito. Pero sabes: estou no que se pode unírseme, de cada pensamento primeiro segundos que romperon, no tempo que me falla para os ollos dentro dunha coche, coma se fosen, foi posible. Capitán, mar dunha conciencia, meu! Recordo, se ti mores responde: Hai dunha, os sinais? O que se salta perde, o seu lugar, que ten o seu lugar, que era eterno io, o de antes, o de roupa, e vai por disimulo, as costumes do outro, onde que non merece nada, debera esperar a vosa compaixón, nesa mínima vontade, e de seguida a vosa resistencia, como o fío brillante dunha espada, mantéñoche engaiolada. Un nobre neerlandés (Século de Ouro) En trece segundos moi lentamente no mar, á intemperie amparan, e a piedade para o acordo non chegan, e a piedade para o acordo non chegan a reflectir, todos ían bandexas, grogueiras, corpos por sangue.