A madre Isabel bañouna pola mañá e fixolle poñer roupa limpa mentres lle dicía que pola tarde a parella á que coñecera dous días antes viría buscal. Desde ese instante, Maribel non deixou de matinar. Nos seus pensamentos mesturábanse sen parar as lembranzas dos últimos tres anos coas imaxes da que supoñía que ía ser a súa nova vida. Durante horas, sentada no banco do patio, fronte á horta de Matías, lembrouno todo: o frío dos primeiros días, cando durmía pegada a María, a outra rapaza da súa idade á que levaran pouco despois, as ordes tallantes das madres, o pan de millo no leite da mañá, as súas preguntas querendo saber se algún día tamén ela tería uns pais, as palabras de Matías dicíndolle que non pensase niso e, finalmente, cando xa perdera toda esperanza de que unha familia a adoptase, a chegada daquela parella que acordou levala pola mesma razón pola que todas as demais a rexeitaban: era nena e maior ca as demais. Esa tarde a parella veu recollela nun coche negro, moi grande, que facía moito ruído. A viaxe durou quince ou vinte minutos. Durante ese tempo observou a través do cristal a vida que se desenvolvía nas rúas: homes de chaqueta e camisa cun chapeu na cabeza que camiñaban sós por diante de casas e tabernas, mulleres con dous ou tres rapaces a carón. * Falácheslle moi ben á profesora de Historia. As palabras colleron a Carlota por sorpresa mentres camiñaba cara á casa. Virou a cabeza e descubriu a Regina, unha das súas compañeiras de clase, que camiñaba na compaña doutra alumna chamada Estela. —Ti cres? —preguntou Carlota. —Si. Supoño que cho ha de ter en conta... —E non para subirche a nota precisamente —dixo Estela. —Pero tiveches a valentía de lle dicir o que tamén Estela e mais eu estabamos desexando dicirlle desde o principio de curso. Carlota tiña intención de camiñar ata a rúa Real e alí introducirse no labirinto de rúas que conducían ata a zona nova da cidade. Pero cando apenas dera os primeiros pasos oíu unha voz ás súas costas e a continuación viu que aquelas dúas compañeiras se emparellaban a ela. Estela Graña e Regina Salgueiro. Regina era alta, morena e con pencas, tiña os ollos negros e o pelo dun negro acibeche que caía nunha melena recta e lisa. Estela era máis baixa, loura, e mostraba un permanente sorriso nos seus ollos claros. * Se os días transcorrían lentos, as noites eran aínda máis lentas. Incapaz de conciliar o sono, Anxo pechaba os ollos e as imaxes do pasado invadían os seus pensamentos coma unha manda de animais, case sempre feroces. As escasas enerxías das que o seu organismo dispoñía a esas alturas semellaban estar concentradas todas na súa mente. O seu matinar era un fervedeiro de imaxes, de conversas, de rostros e ideas remotas que circulaban velozmente, nunha sucesión imparable. Por veces, a súa vontade desexaba atrapar unha delas e tirar do fío, desenvolvela en todos os detalles que conservaban as súas lembranzas. Pero a miúdo esa imaxe era engulida por outra máis poderosa, aínda que igual de pasaxeira. Así transcorrían os minutos, interminables. Ata que, á fin, por algún resorte inescrutable do matinar, a mente detíñase nun recordo e persistía nel, debullándoo paseniñamente ata que o sono aliviaba a angustia. Tal foi o que lle sucedeu con aquela imaxe, a das frechas luminosas na auga negra. Estaba na proa da gamela e nese instante pensou que estaba soñando. Eran as catro da mañá. Non había unha luz, nin a máis leve raiola de claridade en todo o contorno mariño da desembocadura da ría.