Francisco Alonso

Os apuntes sobre a mesa, o bolígrafo, os resumos. Libros de consulta. O calefactor. A desgraza, apatía, desánimo. O esgotamento mental, previsible tan certamente como o frío. A extenuación. A hora. O maldito exame, cada hora máis preto. A xeira de estudar. A desgana total. Un café. Xogo outro. Os caracteres das letras caen na páxina. Cae café. Un café? Outro café? Corpo de borralla. A extenuación. A axuda da memoria? Axuda? Axuda? Axuda? Axuda? A memoria. A memorización. Mecanicamente. Memorización. repetición. repetición. Memorización. repetición. A noite parece atroz criminal. A noite animal, salvaxe. A noite actual xa non é noite, senón tarde. A noite está viva, coma calquera mañá, máis aínda. Tanta xente. Tantas ideas. Tantos coches. Tanta vida, o ruxir dos motores. O ruxir da noite. O ruído do café. Os fritos da madrugada. Enure café. Corpo de borralla. A apática da primeira hora. Novamente se apuntan ideas. O mesmo trata a apatía do primeiro café. Desde o principio: os conceptos. Novamente a apuntación. A axuda? Axuda? Axuda? Axuda? Axuda? Axuda? Axuda? Axuda? Axuda? Chovía ás poucos. Logo daba en chover forte. Logo poallaba, logo chovía a mares. Os días de chuvia sempre é a mesma merda: andamos empapados de todas todas. A auga acaba por se nos facer compañeira. As humedeces empápannos. A auga golpea costas, logo den esvarar pola masa compacta do pelo mollado, introducíndosenos ata a ingle, caldeándonos os calzóns e facéndonos aboiar, as partes nunha indiferencia animal. impermeable que valla. A auga anda por todas partes. Escorre por debaixo das mangas, brazo adiante polo asfalto e a beirarrúa, ou desde os capós dos coches aparcados. A nosa unidade do lixo traballa todas as noites, mesmo con chuvia. Coma sempre, pouco de entrar na rúa Pontevedra fórmase unha caravana de cinco ou cinco vehículos do lixo. As luces laranxas da sirena escintilan detrás do camión. As luces laranxas da sirena escintilan sobre o asfalto mollado, onde se funde oblicuo o laranxa dos camións. Mesmo a escuma debaixo dos colectores arrastra a luz. Os camións do lixo avanzan lentamente cara ao centro. Por detrás da brigada xa veñen os camións que antes recollían latas, agora fan tamén o lixo normal. Había quen dicía que a privatización do lixo incluía tamén os biólogos dos contedores, os que lles meten man. A brigada do lixo contaba con seis ou sete homes, dividíase en dúas parellas que recollían polas beirarrúas, sobre o asfalto mollado, os contedores e vertedoiros, guindaban os sacos no camión e marchaban para a seguinte parada. Coñecíamos ben a xente da brigada, eran compañeiros, tamén traballaban á noite. Moitas veces parabamos con eles a tomar café. O Tundas era un deles, un dos veteranos, un tipo reservado, un tipo moi reservado. Tiña moi poucas palabras, poucas ideas. Tiña sona de doparse para traballar. Non era un adicto pero sempre andaba algo dopado. Era raro. Ríase pouco. Tiña unha mirada difícil. Sempre a bocexar, sempre con frío, sempre mollado. Nunca se queixaba. Tiña sempre algún problema: as botas rotas, a chaqueta empapada, a braga do pescozo atragoada. Era raro. Un tipo difícil. Non era moi popular. Cando podía bebía, cando podía traballaba. Todo lle custaba. Tiña sempre frío. Nunca ría. As fins de semana, o día de descanso, bebía. Quedaba todo o domingo encamado. Non se lle coñecía moza. Sempre falaba do seu can. Un día trouxo o can á praza. Tiña un aire de loito permanente, como se alguén morrese nel. Aquela indiferenza era en realidade dor. Tiña unha tristeza calada, sen explicación, algo infantil. Todo nel estaba de volta. Como se non puidese levar máis peso. Como se xa lle dera a volta a todo. Aquela indiferenza era o seu muro. O Tundas era o máis misterioso de todos os camioneiros. A brigada do lixo ten un montón de anécdotas, e o Tundas protagoniza moitas delas. Había quen dicía que antes conducía tráilers de longa distancia. Mesmo había quen aseguraba que conducira tráilers de vivenda. Aqueles históricos que traían casas enteiras montadas sobre plataformas. Había quen dicía que viñera de Asturias. Ou de Xixón. Houbo quen aseguraba que estivera na Lexión. Outros dicían que traballara de sicario nunha rede de narcotráfico. Tiña sempre moitas versións, pero non confirmaba ningunha. Había quen dicía que era músico. Tamén houbo quen contaba que fora boxeador. Tiña unha cicatriz nunha meixela. Non era agresivo, pero tampouco era simpático. Andaba sempre como enfadado. Non era mala persoa, simplemente afastado. Non tiña confianza con ninguén, pero traballaba ben. Nunca faltaba. Facía o que lle tocaba, nada máis. Un tipo raro. A única persoa da brigada que sempre escoitaba música. Cemiterio de elefantes.