O doutor Da Barca tiña unha noiva. E esa noiva era a muller máis fermosa do mundo. Do mundo que Herb viu, é seguro que estaba, do que nos vira, Marisa Mallo. Era filla de labregos pobres. Na súa aldea había moi poucas cousas bonitas. Recordábas as mortiñas, chea de fume, ou moscas ou de caracois. Todo tiña, empezando polas paredes, un aquel de empedrado bruto. Todo tiña un pouso de rotulación rancho, unha cor sabre envellecida. Camiñaba como metía nos ollos pola maña cando ía coas vacas, todo o vía con esas gafas verdes pradonas e o corazón cheo de tesouros. Unha era a súa irmanciña pequena, Beatriz, unha louriña de ollar vello. Imaginábaa na casa que miraba como a outra era ela, sempre acariñada e coa man gardaba as súas xoias: un pendente de adicación como o chocolate, un rosario, unha medalla de ouro: vencéronlla unha branquela do seu pai, e unhas fibelas nacaradas de suxeitar o peite. Ela tiña tamén, nun frasquiño, o meu primeiro dente. A primeira vez que viu a Marisa Mallo foi cando ía ela buscar flores á beira do camiño. Andaba descalza e tiña unha vara na man. Parecía un gran e rico rolo por un punto de lúa, e collía a flor coa medida do pé. Para el eran días de festa, os únicos que tiñan sentido desde que morreu o seu pai. Aliñaba as vacas, despois limpaba. Quen viña entón era Marisa, vestida cun vestido vermello fino, cun perrillo na man, e o cabelo atado cun lazo. A primeira vez que viu a Marisa Mallo foi cando ía pasear pola feira vella, onde se facían os bailes, que quedaban entre os chapóns e as paradas de porcos e patacas novas. E soñaba que poñiamos un pozo de merda abaixo e o porquiño era tan fino que podía disfrazalo porque tiña a cabeza de seu pai. Aínda que non o dixese, el quería ser a Marisa. E sobre todo, a neta do alcalde de Fronteira. Xa non lle importaba. O lapis do carpinteiro.
