Goed, ik ging op reis met het vliegtuig en onderweg wilde ik iets maken. Ik wilde filmen, schrijven en foto’s maken. Maar het filmen lukte niet, omdat in veel landen waar ik was, zoals in Afrika, filmen verboden was, vooral vanuit de lucht. Ook op de vliegvelden, die vaak militair waren, mocht dat niet. Het vliegen was ook veel te spannend om erbij te filmen. Je kan niet een vliegtuig besturen én uit het raampje filmen. Het voelt vreemd om zoiets indrukwekkends mee te maken en er niets over te maken. Het is voor mij bijna net zo belangrijk om erover te schrijven, om vast te leggen wat ik heb meegemaakt. Dat geeft uitdrukking aan de betekenis van de reis, maar ook om een ander beeld te geven dan het gangbare. De ontmoetingen onderweg zijn misschien wel het belangrijkste aan zo'n reis. Weet je nog wat je voelde de eerste keer dat je zelf vloog? Ja, de eerste keer dat ik een vliegtuig had gebouwd was ik vooral bezig met de vraag of het zou vliegen of niet. Ik was meer bang dat het niet zou werken, dan dat ik zou neerstorten.
En deze reis, wat voelde je toen je vertrok?
Ik dacht: "Waar begin ik aan?" Ik had een jaar aan dat vliegtuig gewerkt, speciaal voor deze reis. Ik had het zo eenvoudig mogelijk gemaakt, zodat ik het overal zou kunnen repareren, zelfs in het oerwoud. Maar toen we vertrokken was ik ontzettend zenuwachtig. De eerste dagen ben je echt nerveus, en je moet eerst vertrouwd raken met alles. We hadden ook meteen al een noodlanding, net boven de Biesbosch. Er kwam rook uit de motor, en we landden in een weiland. De boer kwam boos naar ons toe, maar zijn vrouw zei: "Doe niet zo boos, kijk eerst eens wat er aan de hand is." Uiteindelijk kwam er een man met gereedschap en hij repareerde de motor, waardoor we verder konden. Voor mij was die reis zo onvoorstelbaar, ik kon het alleen van dag tot dag bevatten. Iemand had ooit tegen mij gezegd: "De lucht is overal hetzelfde." Dat hield me vast. Of je nou hier of daar bent, in Afrika of waar dan ook, de lucht blijft hetzelfde. Maar vliegen, dat is zo’n onvoorspelbaar avontuur, vooral als je in een vreemd land landt waar de mensen je als een soort geheimzinnige figuur zien.
Op een gegeven moment kwamen ze erachter dat ik geen autorisatie had en belandde ik in de gevangenis in Oeganda. Maar uiteindelijk, als je helder blijft in je hoofd, realiseer je je dat de angst vooral in je eigen gedachten zit. De mensen doen gewoon hun werk. De agent sluit je op, de cipier houdt de wacht, en de minister van Defensie zorgt dat er geen illegale vliegtuigen het land binnenkomen. Nu denk ik niet zo na over wat het volgende project zal zijn. Als ik iets wil doen, dan ga ik het gewoon doen. Als niet, dan niet. Zo werkt het.
