https://www.youtube.com/watch?v=zTN7o5f4y9I
Ja, meestal doe ik een beetje geheimzinnig, waarschijnlijk voor iedereen, want niemand mag mijn atelier in, zelfs mijn familie niet. Ik beschrijf dan vaag wat ik aan het maken ben, maar ik stuur geen foto's op, en als ik met mensen Skype, zet ik mijn camera zo dat ze alleen een stukje van het raam kunnen zien, zodat ze per ongeluk niet iets in mijn atelier zien. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Ik vind mijn werk in de studio extreem privé, en ook hoe ik me daar gedraag, iets wat ik niet met mensen wil delen. Wat er op het doek gebeurt, is voor mij heel persoonlijk. Zodra iemand er een opmerking over maakt, voelt het voor mij alsof het werk wordt vernietigd, en ik kan er dan bijna niet meer mee verder. De enige persoon die mijn studio binnenkomt, is mijn vriend, en dat is omdat hij na al die jaren weet dat hij gewoon niets moet zeggen, tenzij ik erom vraag. Als ik diep in mijn werk zit, wil ik absoluut geen mening horen, en niemand mag mijn studio in.
Vroeger zat ik in het atelier hiernaast, waar mijn vriend nu zit, maar ik had toen het gevoel dat de mensen in het gebouw tegenover me altijd konden zien werken, vooral 's avonds, alsof ik in een vissenkom zat. Omdat de gevangenis 's nachts gesloten is, hebben we toen geruild, zodat ik nu hier kan werken zonder het idee dat iemand me ziet. Dat geeft me de ruimte om me te ontspannen, risico’s te nemen, en het beste werk te maken. We wonen sinds 2009 in Berlijn en kwamen er toen achter dat alle gebouwen in de buurt geveild werden. Uiteindelijk bleek dat we dit gebouw konden kopen, dat ooit gebruikt werd als afluistercentrale van de Stasi, tegenover de gevangenis, die nu een museum is waar ex-gevangenen rondleidingen geven. Hierdoor zijn we veel langer gebleven dan we aanvankelijk dachten, en zullen we hier waarschijnlijk nog wel een tijd blijven.
Een ander belangrijk project was mijn Mother Series, waarmee ik anderhalf jaar geleden begon. Ik was er in het begin bang voor, omdat het een persoonlijk thema is en omdat het onderwerp ‘moeder en kind’ niet bepaald populair is in de kunst van de afgelopen 100 jaar. Ik wilde al jaren kinderen, maar dat lukte niet. Dit veranderde mijn zelfbeeld enorm, vooral als vrouw. De tentoonstelling werd voor mij een soort ritueel, een manier om dat los te laten door middel van schilderen. En grappig genoeg, een maand na de tentoonstelling, was ik ineens zwanger. Ik ben wel een beetje zenuwachtig over wat dit doet met mijn werk en mijn benadering van onderwerpen. Iets wat jarenlang fictief was, is nu echt geworden. Het voelt bijna heilig, en ik moet er voorzichtig mee omgaan. Schilderen is voor mij altijd een proces van exorcisme geweest, een manier om dingen los te laten.
