Marjan Teeuwen

Dit zijn schetsen van hoe ik die sculptuur zou maken, waarbij ik soms de nadruk leg op verwoesting en soms op opbouw. Neem bijvoorbeeld de vloeren-sculptuur, die bestaat uit vallende vloeren. Dit is de eerste verdiepingsvloer, die zal zo hangen. En hier is een plafond dat schuin is geplaatst, alles is opzettelijk verwrongen. Toen ik werkte aan die polariteiten – opbouw en verwoesting, orde en chaos, vallen en opstaan – besefte ik dat het thema van vallen door mijn hele leven loopt. Ik val heel gemakkelijk, maar vallen is eigenlijk een prachtige metafoor. Hoewel ik dat thema niet bewust koos, zag ik het duidelijk terug in mijn werk. Ik heb ook het gevoel dat ik een dichter had kunnen zijn, maar eigenlijk ben ik dat al, ook in mijn beeldende werk. Ik hou gewoon van dat zware fysieke werk. Ik ben bezig vier woningen, authentiek uit 1611, met elkaar te verbinden. Twee jaar voor de geboorte van Rembrandt zijn deze panden gebouwd. Ik maak van die vier panden één grote ruimte met doorgangen, maar dat brengt de stabiliteit van het gebouw in gevaar. Het moet veilig blijven, zowel voor ons als voor het publiek, en daarom is er zoveel versteviging nodig. Het resultaat is belangrijk, maar ik realiseer me ook dat het mentale proces erachter essentieel is. Zodra alles klaar is, wordt het gebouw opengesteld voor publiek, maar daarna, na de foto's, komt de bulldozer en wordt alles platgegooid. Dat is een soort gebeurtenis – je hebt het meegemaakt of niet, maar doet het pijn? Nee, helemaal niet. Zodra het klaar is, voelt het voor mij af, en met de sloop komt er weer iets nieuws. Dit is inmiddels de zesde architectonische installatie die ik heb gemaakt, en het daadwerkelijke bouwen duurt vier tot vijf maanden. Alle woningen worden volledig gestript, het afvalmateriaal wordt hergebruikt en daarmee bouw ik een nieuw beeld. Dat stapelen is een langdurig proces van zes maanden, en ik vergelijk mezelf vaak met een monnik. Het is heel meditatief. Ik ben gewend om met weerstand om te gaan, niets is snel te moeilijk of te groot. Polio heeft me alles gebracht wat ik nodig heb. Het is ongelooflijk, je voelt de fysieke pijn, maar het heeft me ook gevormd tot wie ik ben. Wat ik zie is dat de mens een enorme kracht heeft om de wereld op te bouwen, vergelijkbaar met de Toren van Babel. Met diezelfde kracht breken we hem echter ook weer af. Het zijn zulke sterke krachten, die we als mensen nooit volledig zullen overwinnen. En nee, ik denk nooit 'wat jammer'. Het is goed zoals het is.