https://www.youtube.com/watch?v=3ookQlutv2Q&t=509s
Ik had het over aan de bovenkant, in het midden zetten we deze en dan zetten we… kan hem even neerzetten denk ik. Waar gaan we heen… kantelen, ja. Nou heb je hem rustig aan, rustig aan. Er komt de steen naar beneden, kijk uit! Curaçao is mijn geboorte-eiland en daar ben ik niet echt opgegroeid, maar ik ben er wel geboren. Mijn familie is daar wel voor een lange tijd geweest en die woonden er ook weer. Voelde je je ermee verbonden? Ja, voel ik me mee verbonden, en ik ben teruggekeerd, eigenlijk zo'n acht jaar geleden. En wat ik nu concreet doe, is dat ik met een aantal geestverwanten een instituut heb opgericht, een instituut voor hedendaagse kunst, waarin educatie en lesgeven aan jongeren heel belangrijk zijn. Daar stop ik veel energie in, omdat dat me gelukkig maakt en het is heel bevredigend in de zin van toegevoegde waarde. Weet je, je kunt soms ook met je kunst en je werk in een museum hangen, en dat geeft status en standing, maar ik krijg veel terug van die energie, eigenlijk meer dan een doek in een museum hangen. Dan kun je daar staan om de hoek, mensen naar jouw werk kijken, of dat je boek in de bibliotheek ligt. Tuurlijk, dat is allemaal dubbel, en ik vind het ook belangrijk en fijn, maar daar is die urgentie en zin, het maakt meer zin, dat is voelbaar, dat krijg ik terug. Dit ding is ontstaan ter gelegenheid van mijn grote overzichtstentoonstelling vorig jaar in Den Haag, en tegelijkertijd kreeg ik een opdracht van de gemeente Den Haag om een beeld voor een schoolplein te maken. De opdracht was om iets te maken dat ook een functie zou krijgen op het schoolplein, niet alleen als een autonome sculptuur, maar ook om op te zitten, aan te hangen. Die kids, die pubers, die moeten iets hebben om op te klimmen. Ik heb het een "hangout-sculptuur" genoemd. Omdat ik die solo had in het museum en mijn werk zich ook kenmerkt door procesmatig werken met mensen, stelde ik voor, en daarom hebben ze misschien voor mij gekozen, om met die kinderen van de school in workshops dit ding te maken. Aan het eind heb ik toen gezegd, “Oké, nu neem ik alles mee naar het atelier en reduceer ik het tot een beeld.” Tijdens de workshop kwam vooral de zorg naar voren over de veiligheid; kinderen met apparaten en uitsteeksels, die kinderen zijn wild. Vandaag hoor ik over vloeiende lijnen en dat is wel een zorgpunt. Het eindresultaat, daar ben ik van geschrokken. Dat er contrast is met een strak, modern gebouw en kunst, ja, dat zorgt voor contrast. Alleen deze mate van contrast gaat voor mij te ver. Tegen smaak valt niet op te boksen, gewenning kan misschien plaatsvinden, en daardoor kan ook identificatie ontstaan. Daarom ben ik dat proces met die kinderen met volle overgave aangegaan. Dat heeft waardering opgeleverd, de kids waren gek op die workshop. Veel vonden het leuk, en we dachten dat als het iets van henzelf is, ze er beter mee omgaan. Ik ben wel bang dat het snel beschadigd raakt, dat dingen afbreken door vuurwerk of iets anders. Maar die materialen kunnen het aan; die kids kunnen hier aan hangen, dat is echt geen probleem. Wilbert, kom erop, man. Ik weet niet of ik dat wil, nee, jullie misschien niet, maar die kinderen wel. Ik zie wel een paar van die gasten erop zitten, die grote apen van de school, terwijl jullie hier zeggen, “Ik vind het niet zo mooi, het is niet mijn verwachting.” Dat is toch truttig. Sorry, ik wil niemand beledigen, ik wil ieders smaak respecteren. Maar ik vind: je bent een opdracht aangegaan, een proces. Er zit veel geld in, en energie. Ik had als kunstenaar ook kunnen zeggen, “Ivoren toren, jullie willen iets van mij, ik maak een schaalmodel, jullie keuren het goed, en ik laat het in een fabriek uitvergroten.” Zo werken veel kunstenaars, maar dan hadden jullie zo'n kunstenaar moeten kiezen. Verwachtingen kunnen tegenvallen of anders zijn dan je had verwacht, maar je wist dat toen je met David Bade in zee ging. Dit is een vrouw met botox die via haar borst bloeddruk opneemt. Heb je wel zo’n borst gevoeld? Dan kun je erin duwen, en als het slecht gedaan is, blijft je vinger erin staan. Op een filmpje zie je dat ook, als je het zelf niet hebt gevoeld. Het idee is dat je daar zo in knijpt, en dat probeer ik beeldend mogelijk uit te drukken. Het is in het beste geval voelbaar, en dan heb je een meesterwerk gemaakt, denk ik. Natuurlijk streef je daarnaar, maar ik vind het ook mooi als het idee gewoon een notitie is in een schrift, bijvoorbeeld. Er is een brief binnengekomen van de school: “Hallo Vincent. Na afgelopen vrijdag hebben Wilbert en ik in de auto de situatie besproken. We zijn ons ervan bewust dat onze betrokkenheid bij het kunstwerk beperkt is geweest door mijn afwezigheid. Ik ben onder de indruk van het pleidooi van David en zijn energie voor de kinderen. Wij vinden het misschien niet mooi of passend bij de school, maar de kinderen hebben er samen met David hard aan gewerkt, en dat moeten en willen we respecteren. We willen dat het kunstwerk geplaatst wordt en dat we in de komende tijd kijken hoe de leerlingen ermee omgaan. Aan jou de vraag om dit met David te communiceren en een datum te plannen voor de plaatsing. Bedankt voor de inzet." Eind goed, al goed, toch?
