Wat ik graag wil bereiken met de tentoonstelling, is dat bezoekers ten eerste bewust worden van hun eigen fysieke plek. Het licht verandert voortdurend, en bezoekers moeten beslissen welke kant ze op willen, wat zorgt voor enige onzekerheid. Er is een glazen plaat die steeds van spiegelend naar doorzichtig verandert. Dit is de ideale introductie om de tentoonstelling te betreden; het brengt je in verwarring en je probeert je positie te bepalen, maar dat lukt niet volledig. Zo word je voorbereid op de ervaring: het gaat echt om de ruimte. In de arena-achtige ruimte nemen mensen dezelfde houding aan als de figuren in de video’s, die zonder geluid zijn. Informatie wordt niet door taal overgebracht, maar door een stroom van beelden, zoals droombeelden of gedachtenstromen die zich in de mens zelf afspelen. Mijn werk richt zich vaak op macht en machteloosheid. Ik kies bijna altijd publieke plekken waar mensen samenkomen en waar maatschappelijke ontwikkelingen vaak tot een kookpunt komen. Het interessante aan een ruimte zoals deze is dat het een sociale ruimte is waar iedereen deelnemer wordt. Er ontstaat een driehoek: je ziet jezelf altijd ten opzichte van de beelden én ten opzichte van andere mensen in de ruimte. Het werk gaat niet alleen over anderen, maar ook over jou, de bezoeker, als deelnemer. Je bent niet alleen kijker, maar ook iemand die bekeken wordt. De trapsgewijze structuur biedt een duidelijk overzicht. Het labyrint van paden in de tentoonstelling lijkt beneden op te lossen in een open ruimte. Hier krijgen bezoekers overzicht en inzicht, en worden eventuele beperkingen beneden ongedaan gemaakt. Er zijn meerdere momenten in de tentoonstelling waar bezoekers zich onderdeel van het werk voelen, bijvoorbeeld wanneer iemand door een gang loopt en verschillende beelden zich herhalen. Ze worden dan even deel van het werk. Dit creëert een vervreemdende situatie waarin bezoekers de personages in de films en andere bezoekers kunnen observeren, wat weer bijdraagt aan de ervaring van het werk. Mijn werk begint vaak met beelden die je herkent uit de media of het dagelijks leven, maar die bij nadere beschouwing dubbelzinniger zijn dan ze lijken. Ik gebruik verschuivingen in de werken om een kruispunt van ervaringen te creëren, waarbij het verhaal verschuift, zoals in het werk Shifting Setting. Daarin zie je een lookalike van de Koningin die tegenover Berlusconi staat, in een rechtbank die transformeert naar een volks- of militair tribunaal. Berlusconi zelf wordt een soort rechterfiguur, en het roept vragen op over de zuiverheid van de relatie tussen rechtspraak en democratie. De tentoonstelling maakt opzettelijk gebruik van verwarring en brengt de bezoeker in beweging, wat kan leiden tot verandering. In mijn werk ben ik begonnen met het onderzoeken van oorlogsbeelden, specifiek de oorlog in voormalig Joegoslavië. Ik bezocht archieven van grote persbureaus zoals Reuters, die het nieuws produceren zoals wij dat kennen. Ik vroeg me af: kan ik teruggaan naar het originele, ongemonteerde materiaal en een ander verhaal vertellen? Daarbij ontstonden heel andere inzichten, die veel zeggen over de realiteit en absurditeit van die tijd. Kunst brengt geen politieke verandering; dat moeten mensen zelf doen. Met mijn werk probeer ik geen politiek pamflet te maken, maar eerder een ruimte te creëren waarin het mogelijk is om anders te denken. Mijn ambitie is om deze ruimte mogelijk te maken en mensen aan te moedigen om te denken en wellicht te handelen in een nieuwe richting.
