Niek Kemps

In mijn jeugd voelde ik vaak de druk om me ergens toe te verhouden, alsof ik continu een stellingname moest innemen om erbij te horen. Dit had invloed op wie ik werd, wat ik zei, en wat ik deed. Ik heb veel verschillende dingen geprobeerd en vond mezelf op onverwachte plekken, zoals op de kunstacademie. Daar kwam ik in aanraking met een wereld die ik van huis uit nooit had gekend. De kunstwereld, en later ook het theater, opende voor mij nieuwe perspectieven. Ik ontdekte er een plek waar ik mij thuis voelde, en dat had ik daarvoor nog niet ervaren. Deze omgeving stelde me in staat mijn creativiteit te ontwikkelen en grenzen te verleggen, zowel persoonlijk als artistiek. Taal speelde een belangrijke rol in mijn werk; ik ontdekte hoe titels en tekst extra lagen van betekenis konden toevoegen. Dit fascineerde me, omdat ik met woorden nieuwe dimensies aan mijn kunst kon geven, waardoor het werk complexer en dieper werd. Het gaf me de mogelijkheid om nieuwe werelden te scheppen, die zowel fysiek als conceptueel grenzeloos waren. Mijn artistieke zoektocht bracht me telkens weer bij grenzen die ik graag verkende om nieuwe manieren van uitdrukking te ontdekken. Dat gevoel van tussenruimtes, van het verkennen van de overgang van de ene naar de andere wereld, bleef me altijd boeien in mijn kunst.