miércoles, 12 de febrero de 2025
En cada recuncho de Arxentina había algo de Galicia
https://www.youtube.com/watch?v=Z4-j3JmKYlI&list=PLT-vtmuShmuZlA4hXOz9LMjnzgDkWpKqz&index=4
Nacín na rúa de Sangue, fronte á fonte de Santa Catalina. Desde pequeno, estudei a carreira de Mercantil, porque naquela época non me gustaban os países estranxeiros nin a idea de emigrar. Quería estudar en Santiago, pero naquela altura non había ningunha muller matriculada, e finalmente non me deixaron ingresar. O profesor Santiago insistiu, mais a realidade impúxose e quedei sen estudar nada alí. Por aquel entón, vivía en Monza, con roupa gastada e rotas. Máis tarde, pensei en trasladarme á Colonia para traballar e instalarme alí. Finalmente, decidín ir a A Coruña, onde comecei a exercer como avogado. Despois, pola guerra, moitos mozos buscaban controverter a situación, e eu tamén tiven que marchar. Un irmán meu tiña unha casa alugada en Pekín, así que pasei alí uns días ata que xurdiu a oportunidade de viaxar á Arxentina. Obtiven un pasaporte grazas a un amigo e emprendín a viaxe. Pasamos por Lisboa antes de embarcar cara a Bos Aires. Ao chegar, quixeron meterme no cuartel porque nacera en Bos Aires, pero grazas a amigos conseguín permiso para saír durante o día e só volver á noite. En marzo do 37, en Bos Aires, non me deixaban desembarcar porque precisaba unha petición especial de Luís para poder casar. Finalmente, solucionamos o trámite e casamos no aeroporto. Foi unha cerimonia fermosa, con amigos que nos estaban esperando. Na Arxentina, a presenza galega era absoluta. Todo parecía vinculado a Galicia dun xeito ou doutro. Quen buscaba as súas raíces en Bos Aires sempre acababa atopando un galego ou un descendente. Dicían que os galegos tiñamos unha presenza tan forte que mesmo quen non tiña orixes galegas, dalgunha maneira, sentía a súa influencia.
Mi padre, republicano convencido, era ante todo un patriota gallego
https://www.youtube.com/watch?v=1ix3fOIrmQ4&list=PLT-vtmuShmuZlA4hXOz9LMjnzgDkWpKqz&index=8
Desde mi nacimiento en Buenos Aires, mi vida estuvo marcada por la impronta de la inmigración. Hija de Manuel Puente, un gallego profundamente arraigado a su tierra, y de Cesida Fobia, italiana de raíces firmes, crecí en un hogar que bien podría considerarse una segunda Galicia, donde la convivencia con emigrantes y exiliados definió mi infancia y adolescencia. La casa familiar era un punto de encuentro vibrante, especialmente a partir de los años cuarenta, cuando la llegada de exiliados de la Guerra Civil Española trajo consigo a la élite intelectual y democrática de España. Este ambiente me permitió conocer y aprender de figuras que encarnaban la resistencia, la esperanza y el anhelo de una España libre. Su amor por Galicia no se expresaba solo en palabras, sino en cada acción que emprendía en favor de su gente y su cultura. Su convicción era tan profunda que se transmitía de manera natural a quienes lo rodeaban, generando un carisma que movilizaba a la colectividad. Si bien su legado se vincula tanto al ámbito político como al cultural y empresarial, siempre mantuvo una línea de pensamiento autónoma, libre de ataduras, pero fiel a sus ideales. Organizó congresos, promovió encuentros y trabajó incansablemente para fortalecer los lazos de la diáspora, con la certeza de que cada esfuerzo era un paso más hacia la preservación de la identidad gallega y el fortalecimiento de los valores democráticos.
a Colectividade Galega en Bos Aires
https://www.youtube.com/watch?v=81WDgzE8Mps&list=PLT-vtmuShmuZlA4hXOz9LMjnzgDkWpKqz&index=12
martes, 11 de febrero de 2025
Spanningen in Amsterdam: demonstraties, discriminatie en bestuur
De oorlog tussen Israël en Hamas heeft Amsterdam in een brandpunt van maatschappelijke spanningen veranderd. Het aantal demonstraties is explosief gestegen, met meer dan 2400 in een jaar, en zowel antisemitisme als moslimhaat nemen toe. Burgemeester Femke Halsema ziet haar rol niet als partij kiezen, maar als bewaker van de rechtsstaat. Vrijheid van meningsuiting en demonstratierecht moeten beschermd worden, mits binnen de wet. Toch zorgt dit voor politieke wrijving: landelijke politici, zoals VVD-leider Dylan Yesilgöz, beschuldigen sommige demonstraties van antisemitisme, terwijl Halsema waarschuwt tegen het criminaliseren van vreedzaam protest. Naast demonstraties spelen bredere veiligheidskwesties in de stad. De overheid worstelt met de opvang van vluchtelingen en ongedocumenteerden, terwijl de nationale regering financiering voor basale voorzieningen intrekt. Amsterdam blijft bed, bad en brood bieden, maar dit dreigt meer dakloze migranten naar de stad te trekken. Halsema bekritiseert het landelijke beleid: als de staat deze mensen niet kan uitzetten, mogen gemeenten niet met de gevolgen worden opgezadeld. Ondertussen wordt de politie zwaar belast, mede door risicowedstrijden in het voetbal en grootschalige protesten zoals die van Extinction Rebellion. Minister van Justitie Dilan Yeşilgöz overweegt strengere beperkingen op demonstraties, maar Halsema verzet zich tegen het inperken van grondrechten. Volgens haar moeten burgemeesters de maatschappelijke vrede bewaken zonder politiek spel. In een stad met tientallen nationaliteiten is het naleven van rechtsstatelijke principes cruciaal om verdeeldheid niet te laten escaleren.
O Instituto da Lingua Galega
En 1971, a Universidade de Santiago de Compostela crea o primeiro instituto universitario dedicado á investigación e promoción do galego: o Instituto da Lingua Galega (ILG). Inicialmente, unha das súas tarefas prioritarias é a elaboración do primeiro método de aprendizaxe do galego (1971-1974) e a impartición dos primeiros cursos de lingua. No terreo da investigación, preséntanse as primeiras teses de doutoramento sobre a lingua galega, que serán publicadas como anexos da revista Verba. Anuario de Filoloxía Galega, primeira publicación científica da lingüística galega, que comeza a súa andaina en 1974. Neste ano, e co apoio desde o comezo da Fundación Barrié, iníciase un dos seus proxectos máis importantes: o Atlas Lingüístico Galego (ALGa). Entre novembro de 1974 e xullo de 1976 e en maio de 1977, Rosario Álvarez, Francisco Fernández Rei e Manuel González, membros do Instituto, realizaron in situ as enquisas en 167 puntos do dominio lingüístico galego (152 de Galicia e 15 das comarcas galegófonas de Asturias, León e Zamora). A Dirección Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia, e posteriormente a Secretaría Xeral de Política Lingüística, financiaron os traballos de tratamento e análise dos materiais do ALGa, que fan posible a elaboración dos volumes publicados, grazas tamén ao apoio da Fundación Barrié, desde 1990 ata a actualidade. Por outra banda, en 1988 o ILG comezou a impartir os cursos de verán de lingua e cultura galega para estudantes de fóra de Galicia, que uns anos despois organizaría en parcería coa Real Academia Galega, sempre coa axuda económica da Xunta de Galicia, e que reúnen cada ano persoas de diversos países interesadas no estudo da nosa lingua e cultura. No mesmo ano preséntase a versión provisional do Vocabulario Ortográfico da Lingua Galega, elaborado por Antón Santamarina e Manuel González, obra de referencia para a elaboración dos dicionarios galegos contemporáneos. En 1989 o ILG organiza o XIX Congreso Internacional de Lingüística e Filoloxía Románica, celebrado en Santiago de Compostela e organizado por Ramón Lorenzo, en que o galego é recoñecido como lingua oficial da romanística. No artigo “O Instituto da Lingua Galega (1971-1990). Contribución á investigación e á normalización do galego”, de Francisco Fernández Rei, publicado en Homenaxe ó profesor Constantino García (1991), pódese atopar información No mesmo ano públicase A nosa fala. Bloques e áreas lingüísticas do galego, audio-libro editado polo Consello da Cultura Galega (actualmente na rede, da autoría de Francisco Fernández Rei e Carme Hermida Gulías. Esta obra recompila textos orais de diversas xeracións de falantes. No ano 2000, Antón Santamarina lanza a primeira versión do Dicionario de dicionarios na Biblioteca Filolóxica Galega, editada polo ILG e a Fundación Barrié. Desde 2006 poden consultarse en liña grazas á colaboración coa Universidade de Vigo, as case 400 000 entradas que ofrece. Na entrevista a Antón Santamarina, publicada no número 129 de Grial (1996), pódese atopar máis información sobre este período. En 2001 realízase o primeiro simposio do Instituto da Lingua Galega, que se vén celebrado cada ano desde esa data. Este Simposio deu lugar a unha colección, editada en colaboración co Consello da Cultura Galega e inicialmente dirixida por Rosario Álvarez e Henrique Monteagudo. O proxecto Cartografía dos apelidos de Galicia(link is external) comeza a súa andaina en 2005 baixo a dirección de Ana Boullón e Xulio Sousa. Neste mesmo ano, dispóñense na rede o Tesouro Informatizado da Lingua Galega (TILG) e o Tesouro Medieval Informatizado da Lingua Galega (TMILG), dirixidos por Antón Santamarina e Xavier Varela respectivamente. O TILG é un corpus histórico de textos galegos da Idade Moderna e Contemporánea e o TMILG ofrece textos da época medieval. En 2011, ano en que o ILG celebra o seu 40.º aniversario, a Xunta de Galicia outórgalle a Medalla de Ouro de Galicia ao Instituto en recoñecemento do seu labor. Neste mesmo ano, ofrécese unha versión ampliada en liña do Dicionario de pronuncia da lingua galega(link is external), baixo a dirección de Xosé Luís Regueira Fernández, que recolle a pronuncia das voces do dicionario da RAG xunto á de nomes propios e topónimos. Tamén se disponibiliza na rede o Arquivo do Galego Oral, coordinado por Francisco Fernández Rei(link is external) e Carme Hermida. Trátase dun banco de textos que configura un atlas temático da oralidade galega con mostras de concellos de Galicia e das comarcas estremeiras de fala galega. O proxecto internacional Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués(link is external), iniciado en 2009 baixo a dirección de Rosario Álvarez, disponse en aberto na rede en 2014. Este banco de datos de léxico dialectal, no que colaboran 20 universidades de Galicia, Portugal e Brasil, ofrece información de 269 obras dos tres países. En 2015, o ILG organiza na Facultade de Filoloxía da USC o III Congresso Internacional de Linguística Histórica, baixo o lema «Gallaecia», en homenaxe a dous dos seus máis destacados investigadores: Antón Santamarina(link is external) e Ramón Lorenzo(link is external). En 2017 preséntase Gondomar. Corpus dixital de textos galegos da Idade moderna(link is external), proxecto dirixido por Rosario Álvarez(link is external) e Ernesto González Seoane(link is external), que reúne nun repositorio dixital toda a produción escrita en lingua galega ao longo dos séculos XVI, XVII e XVIII. Neste mesmo ano, a revista LaborHistórico(link is external), editada pola Universidade Federal do Rio de Janeiro, publica un número monográfico, coordinado por Rosario Álvarez(link is external) e Henrique Monteagudo(link is external) e dedicado ao contributo do ILG á lingüística galega. En 2019 ofréceselle á cidadanía o recurso en liña Patrimonio léxico da Gallaecia(link is external), resultado do proxecto europeo do mesmo nome dirixido por Rosario Álvarez(link is external) e María Álvarez de la Granja(link is external), que se alimenta dos datos do Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués. Esta ferramenta permite coñecer e visualizar as distintas denominacións existentes para un concepto no territorio da antiga Gallaecia. Na entrevista a Rosario Álvarez(link is external) publicada no número 191 de Grial (2011), pódese atopar máis información sobre este período, así como no artigo "O Instituto da Lingua Galega hai 40 anos", de Antón Santamarina(link is external), publicado no número 86 d'A Trabe de Ouro (2011). A historia do ILG foi e é construída tanto polos investigadores e investigadoras responsables dos proxectos como polo persoal investigador e o de administración e servizos. O froito do seu labor recóllese con anterioridade, pero para alén dos resultados científicos, debemos destacar a convivencia e os vínculos establecidos entre as persoas que integraron e integran o Instituto. En 2020 saíu do prelo o Atlas Lingüístico Galego VII: O ser humano (II). Este novo volume, resultado dun dos proxectos fundacionais do ILG, está constituído por 294 mapas e ocúpase das cuestións relacionadas coa familia, as relacións de parentesco, a vida en sociedade e certos oficios. Nestes momentos está en marcha o proceso de dixitalización do atlas. Tamén se puxeron en marcha dous proxectos que se alimentan da colaboración cidadá: DOA, dirixido por Xulio Sousa, e Lingua Viva, coordinado por Elisa Fernández Rei. No primeiro deles, as persoas poden contestar unha serie de formularios léxicos sobre distintas temáticas a través da rede e no segundo, incorporaranse distintas vías para interactuar coa cidadanía en volta da lingua galega. Outro proxecto que botou a andar recentemente é Nós, no cal participa a USC a través do ILG (baixo a coordinación de Elisa Fernández Rei(link is external) e Manuel González González(link is external)) e do CiTIUS. Grazas á unión da lingüística e da intelixencia artificial a cidadanía poderá interactuar en galego no mundo dixital ao mesmo nivel que os falantes doutras linguas. O artigo “Investigar, elaborar, divulgar. O Instituto da Lingua da Universidade de Santiago de Compostela”, de Serafín Alonso Pintos, publicado en LaborHistórico 3 (2017), ofrece un percorrido pola historia do ILG. Tamén o editorial(link is external) do número 118 d'A Trabe de Ouro (2021), editado por Atlántica de Información e Comunicación de Galicia, está dedicado aos 50 anos da institución.
La recherche à l' œuvre
Au début du XIVe siècle, sur la rive gauche de la Seine à Paris, le quartier latin s’anime autour de la rue des libraires. Les artisans du livre – parcheminiers, relieurs, enlumineurs – y œuvrent avec minutie. Un maître enlumineur, absorbé par son travail, illustre une bible commandée par un riche collectionneur. Dans la lumière vacillante de sa bougie, il s’apprête à représenter la création du monde sur quelques centimètres de parchemin. L’enluminure médiévale est plus qu’une simple illustration : elle dialogue avec le texte et transcende le récit. Isabelle Marchesin, historienne de l’art, scrute ces images depuis plus de vingt ans. Elle cherche à comprendre ce qu’elles racontent au-delà du visible, explorant leur construction et leur sens profond. Marchesin analyse les enluminures sous l’angle de l’ontologie, c’est-à-dire l’étude des choses en tant qu’elles sont. En examinant une bible médiévale, elle observe un cercle bicolore illustrant la création : une moitié noire, l’autre blanche. Ce choix artistique interroge le texte biblique et sa représentation de la lumière comme principe fondamental. Plus loin dans le manuscrit, un autre cercle, entouré de couleurs symboliques, représente la Terre et ses éléments. Cette distinction entre la lumière primordiale (lux) et la lumière rayonnante (lumen) révèle la complexité des concepts médiévaux sur le monde et l’univers. Grâce à ces observations, Marchesin et son équipe élaborent un lexique en ligne qui relie les œuvres entre elles selon leurs motifs, ouvrant ainsi de nouvelles perspectives sur l’art médiéval. La recherche de Marchesin ne se limite pas à la contemplation des images ; elle repose sur des hypothèses audacieuses et des heures de travail rigoureux. Elle explore notamment comment la saturation des couleurs dans les enluminures pourrait refléter la spiritualité des personnages ou des objets représentés. Son enthousiasme pour la découverte scientifique est palpable : chaque révélation est un moment d’émotion intense, marquant un jalon dans sa compréhension du monde médiéval. Ce travail exige patience et persévérance, car comparer des œuvres, établir des connexions et valider des intuitions demande du temps. Pourtant, c’est précisément dans ces instants de révélation que réside la magie de sa discipline. L’attrait de Marchesin pour l’iconographie médiévale remonte à son enfance, nourri par des images comme celle de Roland brandissant Durandal. Elle se souvient avec émotion du moment où elle a compris que certaines enluminures intégraient la dimension du son et de l’oralité, reliant texte et image dans une unité cohérente. Son travail, animé par une quête de compréhension globale, vise à tisser des liens entre les éléments épars du passé. Grâce à son projet numérique, elle espère offrir au public un accès inédit à ces trésors visuels, permettant à chacun de s’immerger dans l’univers fascinant des images médiévales et de percer les mystères de leur signification profonde.
lunes, 10 de febrero de 2025
Pasolini
Pasolini, Medea e il rapporto tra cultura e classe operaia. Il dibattito nasce dal contrasto tra l’intenzione di Pasolini di rivolgersi al popolo e la reale fruibilità del suo cinema da parte della classe operaia. Medea, film denso di simbolismo, mitologia e riflessioni antropologiche, viene interpretato in modi diversi dai partecipanti: alcuni lo apprezzano per il suo valore artistico e per il confronto tra civiltà arcaica e moderna, altri lo criticano per il suo linguaggio complesso e per il costo d’accesso proibitivo per un operaio medio. Il film non risulta immediatamente accessibile al pubblico proletario, sollevando la questione della distanza tra arte d’élite e cultura popolare. Pasolini difende il suo lavoro sostenendo che Medea affronta temi universali e parla anche alle classi subalterne, in particolare attraverso la rappresentazione di una società preindustriale simile a quelle del Terzo Mondo. Alcuni operai, tuttavia, faticano a riconoscersi nel film, considerandolo troppo astratto e distante dalla loro realtà quotidiana fatta di lotta di classe. L’opposizione tra civiltà arcaica e moderna viene letta in chiave politica, con la critica alla razionalizzazione del mondo e alla perdita della dimensione magico-sacrale. Divergono anche le opinioni sulle scelte attoriali: Maria Callas come Medea viene lodata per la sua intensità tragica, mentre la scelta di un attore non professionista per Giasone divide il pubblico tra chi lo trova autentico e chi lo considera inesperto. L’intero dibattito mette in luce la tensione tra arte colta e pubblico popolare, evidenziando il dilemma pasoliniano tra il desiderio di comunicare con il popolo e la difficoltà di farlo attraverso un cinema poetico e complesso.
Ezra
Ezra Pound: il poeta e il suo tempo. Ezra Pound è una figura cardine della letteratura del Novecento, poeta innovatore e mentore di intere generazioni di scrittori. La sua opera spazia dalla poesia alla critica, dalla musica alla politica, con una visione della cultura come un organismo interconnesso nel tempo. Pound è stato protagonista dei movimenti d’avanguardia, dal modernismo all’imagismo e al vorticismo, influenzando autori come T.S. Eliot, James Joyce ed Ernest Hemingway. Il suo genio critico emerge nell'editing della Terra desolata di Eliot, così come nella sua attività instancabile a sostegno di altri artisti. Pound non è solo un poeta, ma un creatore di linguaggi, un traduttore della tradizione nella modernità. Nei Cantos, opera monumentale ispirata alla Divina Commedia, sovrappone epoche, culture e idiomi, utilizzando il provenzale, il cinese, il greco, il latino e l'inglese per costruire un mosaico della storia umana. Tuttavia, il suo rapporto con la realtà storica si complica quando aderisce a teorie economiche e politiche discutibili, avvicinandosi al fascismo e diventando una voce propagandistica durante la Seconda guerra mondiale. Arrestato nel 1945, viene rinchiuso a Pisa, dove scrive i Cantos pisani, tra i più alti momenti della sua poesia. Il suo pensiero ruota intorno al concetto di usura, che considera il male fondamentale della civiltà moderna. In questa visione, l'economia è legata all'etica e alla cultura, e la sua lotta contro l’usura diventa parte integrante della sua poetica. Dopo il processo negli Stati Uniti, viene dichiarato infermo di mente e internato in un ospedale psichiatrico fino al 1958, quando ritorna in Italia. La sua eredità è complessa e controversa: innovatore linguistico e poeta della civiltà moderna, ma anche figura politicamente ambigua. Il testo evidenzia il ruolo centrale di Pound nella letteratura contemporanea, il suo impatto sulla poesia italiana e internazionale, e la sua tensione tra ricerca estetica e ideologia. La sua opera è una costruzione epica del sapere umano, un tentativo di dare ordine al caos del XX secolo attraverso la parola poetica. Nonostante le sue scelte politiche discutibili, la sua influenza sulla poesia rimane indelebile.
Een vicieuze cirkel
De Amsterdamse woningmarkt is een speelveld van kapitaalstromen, waarin institutionele beleggers, speculanten en individuele vastgoedeigenaren met diepe zakken de toon zetten. De financiële markten hebben de woningmarkt geïnfiltreerd, waardoor woningen steeds vaker worden behandeld als handelswaar in plaats van primaire levensbehoefte. Dit fenomeen heeft verstrekkende gevolgen: starters worden uit de markt geprijsd, middeninkomens trekken weg, en huren stijgen sneller dan lonen. De casus rond prins Bernhard Junior fungeert als symbool voor een breder probleem. Hoewel hij slechts een relatief kleine speler is, belichaamt hij de systemische scheefgroei waarin vastgoed niet langer wordt gezien als huisvesting, maar als investering. Institutionele beleggers kopen woonpanden in bulk, renoveren ze minimaal en verhogen de huren, terwijl particuliere verhuurders woningen opsplitsen en kamergewijs verhuren om maximaal rendement te behalen. Dit alles vindt plaats in een context waarin regelgeving achter de feiten aanloopt en gemeentelijke beleidsmakers beperkte instrumenten hebben om grip te krijgen op de situatie. Een mogelijke oplossing ligt in strengere regulering: het aan banden leggen van excessieve huurprijzen, het beperken van speculatie via een belasting op doorverkoopwinsten, en het stimuleren van gemeenschappelijk eigendom. Ook wordt gepleit voor een radicale heroriëntatie: moet wonen worden gezien als recht, of blijven we afhankelijk van een kapitaalgedreven markt? De keuzes die nu worden gemaakt, bepalen of Amsterdam een inclusieve stad blijft of een speeltuin voor vermogenden wordt.
Albert Camus
Albert Camus incarne une figure complexe et fascinante, souvent placée au carrefour de l’art, de la philosophie et de la morale. Lui-même se revendiquait avant tout comme un artiste, insistant sur le fait que son œuvre découlait d’une expérience vécue plus que d’une construction purement intellectuelle. Cette approche ancre profondément ses thèmes majeurs – l’absurde et la révolte – dans une sensibilité existentielle et affective. Contrairement à certains penseurs abstraits, Camus ne développe pas une théorie figée, mais plutôt une réflexion en mouvement, où son cheminement personnel et son œuvre évoluent conjointement. Pour lui, l’absurde n’est pas une posture intellectuelle détachée de la réalité, mais une prise de conscience intime du décalage entre l’homme et un monde indifférent. La révolte camusienne, loin d’être une insurrection purement destructrice, s’inscrit dans une quête d’équilibre et de justice. Il s’agit d’un refus du nihilisme, d’une tentative de donner un sens à l’existence sans sombrer dans l’illusion ou le fanatisme. Camus rejette les extrêmes – la soumission aveugle comme l’idéalisme absolu – et propose une troisième voie, celle d’une révolte lucide qui reconnaît les contradictions humaines sans pour autant s’y résigner. Cette position se retrouve notamment dans La Peste, où l’alternance des styles reflète le passage de la solitude individuelle à l’expérience collective du malheur. Loin d’être un simple roman sur une épidémie, La Peste devient ainsi une parabole sur la condition humaine et la nécessité d’un engagement solidaire face à l’absurde. Si Camus accorde une place centrale à la réflexion philosophique, il n’en néglige pas pour autant l’importance du style et de la forme. Pour lui, mal écrire revient à mal penser. Son écriture, à la fois rigoureuse et poétique, confère à son œuvre une portée intemporelle. Il refuse la facilité d’une littérature purement testimonialiste et défend une exigence artistique qui donne du relief aux idées. Son théâtre, comme L’État de siège, illustre cette démarche en opposant un langage administratif froid à une parole populaire vibrante de lyrisme et de liberté. Cette dualité stylistique traduit son combat contre l’oppression sous toutes ses formes. En définitive, Camus ne se contente pas de décrire le monde tel qu’il est : il cherche à identifier un chemin possible entre la résignation et la folie. Pour lui, l’homme doit apprendre à se révolter sans perdre de vue l’essence même de son humanité. Ni cynique ni utopiste, il adopte une posture de vigilance et de responsabilité, affirmant que l’histoire ne doit pas être une fatalité, mais un espace où chacun peut agir pour diminuer la souffrance. Ainsi, son œuvre demeure un appel à la lucidité et à l’action, un héritage toujours vivant pour les générations qui lui succèdent.
domingo, 9 de febrero de 2025
Vito Acconci | I Never Liked Art
sábado, 8 de febrero de 2025
Georges Perec
Georges Perec (1936-1982) est un écrivain français majeur du XXe siècle, connu pour son goût du jeu linguistique, son exploration des contraintes littéraires et son attachement à la mémoire. Membre de l’Oulipo (Ouvroir de Littérature Potentielle), il expérimente sans cesse de nouvelles formes d’écriture, mêlant érudition, humour et inventivité. Son œuvre la plus célèbre, La Vie mode d’emploi (1978), est un roman-puzzle monumental où s’entrecroisent les destins des habitants d’un immeuble parisien, construit selon des règles mathématiques inspirées du jeu d’échecs. Ce livre magistral, qui lui vaut le prix Médicis, illustre son obsession du détail et du classement. Perec est aussi l’auteur d’ouvrages plus intimes, comme W ou le souvenir d’enfance (1975), où il entrelace fiction et autobiographie pour évoquer la disparition de ses parents, victimes de la Seconde Guerre mondiale. Il pousse également l’expérimentation à l’extrême avec La Disparition (1969), un roman entièrement écrit sans la lettre « e », exploit stylistique qui symbolise une absence plus profonde, celle de ses proches. Son œuvre, entre mémoire et ludisme, laisse une empreinte durable sur la littérature contemporaine, inspirant de nombreux écrivains par son audace et sa créativité hors normes.