Aprendín a manexar o legón con sete anos, sen levantar poeira nin deixar indicios nos regueiros da súa ida e vida até a terra. Como se contivesen a miña pequena fragilidade, amande extra do sepultureiro. Oficios de homens ambos, di, enterrar e plantar con objetivos opostos. Na miña infancia cababamos pra a vida. Podería dicir que cababamos contra a fame o que lle esteñamos pavor as pragas das patacas e de feito digo que era tarefa das mulleres soster esa canción do metal e o veo das voces anunciando a sementeira e despois calando. Preparabámonos pra plantar e pro inverno. Perdín todas as lembranzas ao mesmo tempo que na aldea se perderon as vendimas. Ou quizáis foi onte, cando a miña tía deixou de enviar mensaxes encriptadas ao bodo os paxaros e preparámonos tamén para enterrala. Oxe, trae o meu saber ancestral e cabo moi fondo para abrir a carne desta illa. Veixo como pinga o sangue desde o meu pulmón para o lado esquerdo do tarrafal. Acoden a min mulleres que me precederon e restos de pregarias para curar un tifo, unha cólera. Panos para o pescozo con papeiras da miña irmá. A miña irmá abrindo a carne cun rezo en Chiriguano. Eu cabándose na súa xuda o centro imaginario destas augas. Sucos, o sol e eu, pras canas e pro guardente que se prende as gargantas dos homens e dos cativos, as pernas acantiladas das meniñas, fartas da beleza e do tom bisílago do mar. Eu quixen abrazar a carne desta illa e escorregaba, como as coxas da miña irmá, cunha nos anai en brazos, en loita contra o aire ata o sofá, preparándonos para enterrala. A nosa nai tamén escorregaba entre os seus dedos como as vísceras ou os ratos do campo que esquivan aixada e a gadaña, acostumados ao abrigo da terra, mas sempre souben que atendían ao veo das mulleres. Aprendemos a manexar o legón con sete anos, sen levantar poeira nin deixar rastro nos regueiros, pero ninguén nos explicou que o legón non serve para cavar tan fondo nin na carne, nin na chaga. Talvez as molleres nos protexían acerca do plantar e enterrar. Acumulaban no vento as pegadas do grito. Despois calaban para sempre. Nunca souben diferenciar o poema do mundo ni do meu corpo. Mal distingo un peirao ou o peso dun atardecer da pela voltada que me rodea as uñas. Pero podo, por exemplo, colocar a palabra illa no límite do oso externo onde só chega o aire e a partir de aí pronunciar povo. Moitas veces a partir de aí. A partir de aí, a vida. E o resto, ceo. Nin pena, nin medo, apenas ceo. Nin presidentes, nin guardiáns da vergoña, apenas ceo. Nin castigo, nin ruínas entre as ruínas, nin traballo a forza, nin mentir yo cansazo das mans. A man sabe, a man entende, a man pensa e por riba das mans ceo. Apenas ceo. Nin soidade, nin pobreza contra os cristais dos coches, fame motores o mesmo compás fronte o inverno amortallado. Nin arames escuracando a atmosfera e todos os seus conjuntos de membranas esféricas e repetidas. Apenas ceo. Nin o espolio das casas que un día, nin éxodo, nin desarraigo, non existe refugio que poida pronunciarse sen pensar na morte. Ben, acércate agora. Entreteza túa tristeza na miña xaia abanada polo desexo da chubia. Non é a decisión dos deuses esta tumba de asfalto rochas poeira e nocturnidade premeditada. É apenas ceo, apenas ceo. Nin carencia, nin rastros daquela ira contra os pasos. Apenas ceo bañándonos de vento para baixar despois a brindar polo verán quebrado. e o ceo, e a viaxe e o ceo, e a fraternidade e o ceo, e os povos, e todos os rituais contra a seca e tamén o ceo, nin o ouro de Roma caendo a cedo en ribadas horas, nin as carruaxes con especias das indias empoirando a catástrofe, nin o corno do elefante, nin o penúltimo alento do rinoceronte, apenas ceo, apenas levantar a vista e ceo, apenas empuñar a vista e ceo, erixir os estandartes da beleza contra o ceo, Un combate de precisión coa verticalidade enarborada. Enarborada unha bandeira que non é abanada polo vento, unha bandeira que é en sí mesma o vento e o ceo. Unha bandeira de ceo, de apenas ceo. A partir deste verso, o resto é ceo. Canto primeiro para un único fillo. Vinte apoiado nese limiar que asoma e traduce a unha lingua incomprensible o meu medo primairo aproximarme. Atravesala a miña propia urxencia sobre o trazado nocturno do teu corpo fugaz, cúmio dunha verdade distante. A inocencia infectaba e fería como bordar no centro da almofada coa guia apuntando o corazón do tímpano. Non te oía berrar, non te oía berrar, En a miña tentativa, a escoita alteraba desde o cerne do ruido calquera doutrina aproximada ao nomeable. Eu podía narralo todo, haga sabida. E seguías en oírte. Quizáis porque a túa lingua materna é diferente a miña. E a vez foi sempre a mesma. Aquí non batallan os significantes, non importa. Ninguén sabería tampouco desgarralos do límite. A túa voz en grito sobre as chairas, a túa voz en grito, a túa voz en grito sobre unha noite en que parir non significaba case nada. Como a unha gata de rúa en primera ferida a forma dos mirtos, na xeografía a espiral da cicatriz. E aquel olorteo a nacer, sempre nacer, por riba de todas as renuncias. Tería que falarche, mai niño, da seca. do peso da violencia ao revelarse. Sería unha historia breve e silenciosa como os teus dedos engurrados na piscina ou a seriedade das miñas pálpebras caendo en riba dos arames. Este canto é para que sexas máis despois de ser ainda. Subirte ás escaleiras do navío e alvisque esa estela que deixaron os meus peitos. Se sangraron, se esqueceron as luces apagadas e o pulso perdéndose no mundo. A miña urxencia bañarás en a firmeza do teu paso. Este canto é carne contra carne. Servirá para dicirche máis a modo nunha lingua que tezamos con correntes de río, arterias, tripas ou outra flor calquera que nunca serei nai de máis ninguén. Por lealdade, por guardar ese nome de nai intacto nos teus ollos. Emilia chorando. Emilia metendo a cabeza da filla no balde cheo de vaguas, os ollos cravados na morte que acogan o fondo do balde, o pelo negro trincado na mán. Emilia metendo a cabeza da filla no balde de vaguas, Emilia chorando as fervenzas do río, tinguindo de prata o manto do canabal. Emilia apetrena a pel silenciosa, máis de vinte anos en ser acariciada. Afástase do vento que remoe a filla por non estrar o lor a soidade polas comisuras ardentes do patio. Emilia metendo todo alcohol da filla no balde de ferro, Emilia metendo toda dor da filla no balde de ferro, Emilia metendo a cabeza da filla no balde de vaguas e o balde reborda, Emilia chorando, Emilia chorando amarrada ao amor que asolaga o balde, de bruzada no etílico corpo dobrado da filla, Emilia chorando. Emilia chorando as vaguas da filla para enxelo o balde. Emilia parindo 68 anos os fillos da filla. Aleitando en sangue a filla da filla. Emilia mergullando violenta e precisa a cabeza da filla no balde de vaguas. Esa forza de nai infinita e terrible. Esa forza de nai infinita e terrible. Se lle falla o pulso, sería a segunda filla afogada de Emilia. No intre exacto, Emilia ergue a cabeza da filla e volve a chantala no balde co dominio preciso dun samurái. E as vaguas estradas. Emilia cargando no lombo co balde coa desolación da filla. A indixencia da filla pesando no peito dereito mancado de Emilia. As dúas chorando. Valeiran o balde nas ervas que medran na aira. Magua desas vaguas que o verán traer a secata ao pozo de Emilia. A filla arrastra a vergoña ao chanzo primeiro, moi a modo, seguindo a raiola que o sol puxo no adro da casa da Emilia. Emilia chorando. Emilia chorando. Emilia chorando.
