Unha das obras cume de Rosalía de Castro e da literatura galega. Considerado o poemario da súa madurez, abandona o ton costumista de Cantares gallegos para afondar nunha poesía máis intimista, existencial e social, marcada pola dor, a soidade e a denuncia das inxustizas. A obra estrutúrase en cinco seccións (Vaguedás, Do íntimo, Varia, Da terra e As viúdas dos vivos e as viúdas dos mortos), combinando a poesía subxectiva, de forte carga emocional e introspectiva, coa poesía obxectiva, que denuncia a emigración, a pobreza e o sufrimento da muller galega. Neste último sentido, o poemario ofrece unha das visións máis crúas da Galicia do século XIX, retratando a precariedade dos labregos e mariñeiros e a angustia das mulleres abandonadas polos homes que marchan á emigración. A nivel formal, Rosalía renova a métrica e o estilo, alternando formas populares (muiñeiras, romances, seguidillas) con versos libres e experimentación estrófica. A musicalidade e os recursos como o paralelismo, a repetición e a antítese confiren á obra unha forza expresiva singular. Entre os seus poemas máis emblemáticos destaca Negra sombra, símbolo do pesimismo existencial que impregna o libro. A publicación de Follas novas consolidou a Rosalía como a gran voz da poesía galega e a súa influencia esténdese ata hoxe. O poemario, pioneiro na utilización do galego para expresar sentimentos universais, converteuse nun referente fundamental da literatura galega, transcendendo fronteiras e sendo traducido a múltiples linguas.
