Publicado en 1863 por Rosalía de Castro, é unha obra fundacional da literatura galega moderna e símbolo do Rexurdimento. Considerado o primeiro libro mestra escrito integramente en galego tras séculos de diglosia, dignificou a lingua e demostrou a súa capacidade expresiva en contextos literarios elevados. A súa publicación, xestionada por Manuel Murguía sen o permiso da autora, marcou o 17 de maio como a data oficial do Día das Letras Galegas desde 1963. A obra estrutúrase en poemas inspirados na tradición oral, glosando cantares populares e combinando elementos costumistas, amorosos, sociais e intimistas. Destacan composicións como Adiós ríos, adiós fontes, icona da emigración galega, ou Campanas de Bastavales, onde aparece unha forte carga emocional e melancólica. A súa métrica é predominantemente popular, con romances, coplas e muiñeiras que potencian a musicalidade e o ritmo, en ocasións imitando o folclore. O emprego de paralelismos, repeticións e antíteses reflicte a súa vontade de capturar a esencia da poesía oral. A obra tivo gran repercusión, consolidando a imaxe de Rosalía como voz do pobo galego. Foi traducida a múltiples linguas e editada en numerosas ocasións, sendo a única da autora que coñeceu unha segunda edición en vida. O seu impacto estendeuse a xeracións posteriores, influíndo decisivamente na poesía galega e no movemento galeguista. Cantares gallegos non só significou a recuperación do galego como lingua literaria, senón que marcou o inicio dunha conciencia cultural e identitaria que se proxecta ata hoxe.
