Póuvos recitar e ao mesmo tempo tamén leervos uns textos de diferentes obras miñas. Comezarei por este poema que non ten título do poemario O sabor a ceo das estacións. Un día lembras a primeira vez que sentiches frío. Secadra tamén foi a primeira que soubeches dos límites da sombra. Era polos comezos do outono. Daquela, as palabras respectaban os camiños da súa etimoloxía. Non deixaban prostituírse polo lenocinio de bocas infames. Agora, as estacións parecénse todas. Son como espellos do tempo que non vivimos. Porque tampouco apreciamos a sutileza do orballo pousado sobre nós. E un día o húmido solpor fire pola metade da memoria onde apousan os recordos que te foron mancando. Na outra metade prende a luz con esa lentura da dúbida que sementaron en ti como nunha terra fértil para que nunca tiveses medo de amar a derrota. E así non sospeitas que, ás veces, os adentros forean cobertos de niquele. Mais entre os intersticios da dor tamén descobres que sempre hai alguén en liña que sente o teu frío, que se aveire contigo aos lindes da sombra. E agora, do libro Entre as paredes do silencio, recítovos o seguinte poema. Recuncho da chaira, lenzo no que se debuxa a grafía do que eu son, paraíso acariñado polos dedos do tempo, vou sabendo a túa historia nos ollos da xente que mira dende as entrañas da memoria, adiviñando os teus segredos no celme pétreo das casas que van ficando orfas, na compaña das lembranzas que corren polo seu interior, igual caneno xogando ás agachadas. As túas corredoiras gardan na súa gastada pel o ronxel das pisadas pretéritas que marcharon a ningures na procura dun soño que aínda está por cumprir. E agora de... do poemario A linguaxe das palabras rotas, quixera lervos un par de poemas. O primeiro titúlase Liberdade. Achéganse cruéis pasos, acompañando o desfile militar do odio. Xa sabedeiran as portas da linguaxe, sádicos, inclementes, e provocan unha explosión no territorio do enunciado que define esencias. Das entrañas do cataclismo eufónico van parindo as epígrafes da ignominia, en cada decreto que nos segmenta e convértenos en elipse de carne e pensamento. E outro poema é Suxeito. Mudamos en suxeitos prohibidos por mandato da plutocracia reinante que ilegaliza a forma da nosa pel, sincopando en nós a conxugación do verbo existir. Perdémonos polos hemistiquios da estrofa irreverente, deambulando, famentos desa liberdade para escribir epifonemas que nos borren as cicatrices esquecidas nos significantes dos nosos ósos, polo desgoberno da necidade que se masturba, afogándonos o ventre dos recordos. Do poemario Mapa de xeografía emocional, quixera lervos tres textos. Non levan título, así que leo xa... Abres as mans e descobres esas poceiras de sombra conquistando os ríos da luz. Un veleno que se deita no relanzo do sangue e vai morrendo a inocencia no principio dos dedos. Esa primeira derrota no fragor da tarde, cando aprendes a acariñar o sorriso sen esquecer o sabor lascivo do sempiterno medo. Mais segues amando o esplendor da herba, aínda latexa algo humano dentro de ti. E outro texto é Plantar sentimentos no útero das leiras, velos medrar no abrazo da vara que ti cosiches á terra como apuntadas de suor e memoria. E o poema renace baixo o gromo dos teus dedos na metáfora indisoluble da carne ao silencio que fecunda a horta do tempo. Lembrarte, papá, nese outonar da esperanza que ti sementaches sobre os sucos do vento. E o último texto deste poemario que vou ler é... Escoitas a memoria do vento. Un paxaro morreu por pensar que podía voar libre. Unha muller morreu porque un home non pensaba deixala ser. Un neno parou de sorrir no cadaleito da praia porque moitos homes afogaron o pensamento da dignidade. E, mentres tanto, deste lado da escrita, abrazamos este sol cos ollos pechos. No xardín da malicia andaba un home que facía o amor coas plantas. Inoculáballes o esperma que levaban os dedos para fecundalas coa xenda soidade. As plantas murcharon. Ela había tempo que coñecera a sedución da morte. E, mentres tanto, desta beira do poema, adoramos o fulgor da navalla coa que sometemos a primeira inocencia do mundo. Escoitas a memoria do vento, repudias esa apracible mensaxe que fai ladrar o medo. E agora deste poemario Fotogramas da desfeita, lervos un par de poemas. O primeiro titúlase Acorda a escravitude. E o silencio reinaba de novo sobre o cuarto ferido de tantas cicatrices causadas nos solsticios da ira. Así que avilou que a vez que se namorou del, ninguén lle falou do abismo no que se precipitaba a súa alma. Porque el non era o home, era a besta disfrazada. E ela viña sendo a súa presa, o aceipto marcado na feira dos sátiros. Con todo, ela un día repúxose, mirouno de fronte con ollos firmes e berroulle por primeira vez: Non! Despois, os seus berros mudaron en dúbidas queixas que ardían nas lapas do inferno que prendera a demencia do ancestral macho. E o último deste libro é A palabra morta. Era a derradeira falante daquela lingua con mil anos no seu corpo de sintagmas e poesía. Lingua nai de linguas, irmá de linguas, parida de outras linguas. E cando quixo falala, cortaron a lingua e selaron a boca. E cando quixo escribila, cortaron as mans e ataron os brazos. E cando quixo debuxala na area da praia tamén milenaria, cortaron os pés e enterraron as atoxóns (¿atochóns?) [posible erro do orixinal]. E cando quixo pensala, mataron o fillo que levaba dentro para que derramase o sangue dos verbos e predicados, aínda por construír. E agora para rematar, gustaría me ler un fragmento deste relato que se titula Todo por unha teima. As mans do Antón traballaban arreo, cunha valentía case máxica, tapou a boca do nicho cun xanto mouco e deforme. Entrementres, unhas poutas frías pousáronse sobre as súas costas, anunciando a inmediata aparición do espírito noitarego, como se fosen invisibles pombas mensaxeiras. A igrexa laiou a presenza irta da soidade que a bordeaba como un cíngulo de aire. Abrazando, de seguido, o enorme toro do carballo e agasallaba coa súa sombra, dentro do principio dos tempos, a entrada do camposanto. De vez, o murmurio da caterva afastouse, lastrando tras de si un ronxel mudo que zorrachou a súa violencia do vento ao bater as palmas coas ramallas espidas do carballo. Os ollos do Antón buscaron no funil do solpor algún sinal do acto solemne que alí sucedera había pouco. Pero tivo que consolar a vista coa resposta erma que ofrecía o adro. Co ánimo enfastiado tornou á súa tarefa. Meteu a masa nun caldeiro metálico. Tomou nunha man a paleta e na outra o vello esparavel de madeira, encorvou nel varias padexadas de argamasa e a continuación comezou a estendela polo perímetro do xanto, esbozando cenefas pastosas coa devoción dun artista plástico. Así, ataselou o derradeiro burato do xácigo. Despois, recuou uns pasos para ampliar o ángulo da súa perspectiva. O aceno disimulado da cara denotaba unha simbiose paradoxal de ledicia e atristamento. A satisfacción de realizar un traballo con plenitude confundiuse, como auga, por ter que oficiar de sepultureiro. Nada máis. Moitas grazas.
