Quero compartir con vós algúns poemas dos meus dous últimos libros. Vou comezar cunha lectura do poemario Tundra, que foi premio Fiz Vergara Vilariño. Agardo que me acompañedes nesta viaxe. Caderno de campo. Notas previas. O poema podería ser unha expedición simbólica, de cervos e lagos xeados, romántica na construción dun escenario nórdico, de paisaxes arcaicas. Pero a neve irá cubrindo as pegadas, como nos contos onde un ser desvalido extravía o camiño de regreso á casa nunha noite de inverno. Abandonar a casa presupuxo unha esixencia lingüística, botarse fóra dos lindeiros, sentir cada palabra como unha experiencia física lonxe dun deseño cultural previamente establecido. Sentir o medo a camiñar sobre o xeo, a desorientarse entre a néboa, a non atopar refuxio fronte á agresión do descoñecido. Na mochila, levar as preguntas imprescindibles, non sobrecargala de peso, usar a linguaxe como equipo de supervivencia. Nesta viaxe, a palabra amor non debería ter máis carga semántica que a aresta dunha pedra ou a composición xeolóxica dun mineral. Ningunha voz debería definir o amor sen experimentar antes os efectos da intemperie, sen ser derrotado polo peso milenario da montaña, sen ter conciencia da tensión previa á caída dunha folerpa de neve. Humana é a escala coa que se debe medir o poema, a súa probabilidade de non dar alcanzado as alturas. Conmovedora a súa actitude de seguir avanzando sen albiscar o horizonte, nun lugar sen máis cartografía que a propia intensidade do branco, reticente a calquera proceso de adxectivación. Ao mencer partiremos cara á tundra. A distancia é a lingua propia do inverno. A neve, un fonema distintivo. O frío, un hiato entre os beizos. Onde non habita a linguaxe, o límite di extremo norte. Neva. Segue a nevar desde o primeiro inverno do universo. E quen sabe se existen as folerpas ou son un carambelo da memoria. Unha luz exiliada desde a infancia. O relampo que nos conxela a voz xusto nos beizos e nos impón o asombro da montaña. O mutismo do candán nun tempo despoxado de linguaxe, como se nevase desde sempre e a boca fose a porta aberta da cabana onde se agarda a hora do regreso. Así acontece a ansia do tempo entre os amantes. Nin a fin do mundo apagará o fulgor da nevarada, o murmurio da neve amañecida, o tacto da luz sobre a tona do xeo, o brado dos cervos antes da cópula, a esa música considerámola silencio. O alén existe, di relampo, gozo nas cimbas, fulgor que conmove a montaña e xea. Lévanos da man neve, lévanos lonxe dos nomes, ata o lugar glacial onde os signos son fósiles de xeo e a linguaxe, un laio sen voz no alto da montaña. Lévanos ata os glaciares, ata os cumios máis altos, lévanos o fulgor do xeo, a xeometría máis pura, a arquitectura do frío antes do ser humano. Ser ansia de neve, fulgor boreal, norte absoluto. Atravesar a brancura, chegar ao límite da extenuación, non saber onde comezan as fontes. Amar un segundo antes da explosión do gris en nube boreal de nevarada. Agardar á labarada entre a bruma, caer como as ludes do paraíso, desprenderse en brancura. No extremo norte, onde se esvaen todas as linguas, din que existe un lugar onde os monstros pronuncian o seu nome e descobren que o amor nunca foi un substantivo abstracto, senón o último acto antes de extinguirse co corazón convertido en meteorito.
