SAMSA :::::::: Sculptural Attractors Motivate Social Awareness ::::::::::::::: EUROPEAN ART NETWORK

PROJECT IDEA for CREATIVE EUROPE II call

'Support to European cooperation projects' 

Cooperation projects (2016)

Strand category	Cooperation Projects – Category 1  Co-financed amount up to 200 000 EUR
Deadline	1      / 10 /  2025 ( to be confirmed)

Main activity Lead partner	SAMSA –  Sculptural Attractors Motivate Social Awareness A HUB for open-air sculpture museums and parks in Europe. Open University Poreč, Poreč, Croatia
Partners	1. Terra, Center for Fine and Applied Arts , Kikinda, Serbia ·         2. LAPIEZA, Madrid, Spain 3. National Museum of Montenegro in Cetinje, Monte Negro 4. KIBLA, Maribor, Slovenia

Short description

Open-air sculpture in the public realm embodying symbolic, historic, and aesthetic value even though the preservation requires collaboration between art historians, curators, conservation technicians, the wide public, and the sculptor or the sculptor's estate.  The project SAMSA orient itself on expand the territorial, geographical boundaries between classical and new media sculpture conceptsattracting new publics.  The aim of SAMSA is to establish a creative HUB with the artists, theoreticians, documentarists, curators, designers, producers, different publics related to contemporary sculpture discourse. Motilities between partners and artists involved in the project embrace the wide rural destinations, where most of the residential centers for artist are as well as the urban cities scales. The open air sculpture museums and parks are bringing art in the public spaces since theirs begging. Partners' institutions will enhance supportive environment in relation to information-communication technologies, digital culture and art creation, from sculptural production and presentation to research and education.  Therefore main focus of SAMSA is to develop new cultural and linguistic sculpture practices and to share them with a large public in a common European HUB, which promotes mobility of artist. Beside classical forms of sculpture (stone, terracotta) the project is proposing new forms as audio-visual sculpturing, on-line sculpturing, sustained art sculpturing and other forms. The SAMSA web-platform is an innovative resource that opens up access to all these and other resources: open-lab, events, digitalization of archival material, publications, workshops, symposia and seminars, public sculpture projects. A field of interconnections for individuals, initiatives and organizations. The calendar of activities is a result of interdisciplinary art creation and production focused on contemporary sculptures and its socialization. SAMSA’s final goal is to develop a new cultural model on the field of sculpture for wider research and dissemination all over Europe.

Field(s)

Sculpture, digitalization, regional and transnational operation, on line technologies, music, design, urban art and land art sculptures, museums and galleries, public spaces and audience development.

Organizer and partners

Profile

Institutions and Associations active in the fields of sculpture, projects and/or professional education for the sculpture, method, theory and interdisciplinary cultural and creative sector. Experience in implementation of cultural projects, experience in international cooperation.

Partner activities

Open University Poreč, Poreč, Croatia: →organization of Montraker, international school of sculpting; Lloveras and Jerica Ziherl studies and research , group show from Kikinda syposium (out and in-side), seminar meeting of experts (hosting researchers on humanities and high culture)←one mentor (sculptor) per year goes to Kikinda symposium, all mentors (sculptors) goes to Monte Negro.

Terra, Center for Fine and Applied Arts , Kikinda, Serbia: →organization of Terra symposium (call for one sculptor from Montraker, one from Monte Negro), residency and conversation among artists for Lloveras „Conversation as sculpture“, Jerica Ziherl studies and research ← sculptures from syposium exhibit at Poreč and Monte Negro (out and in), people from organization goes to Montraker, 

Lapieza Art, Madrid, Spain: →United Nations of Art,Lapieza World Series; build 4 shows with 8 artists from ex-YU and 20 other artists from 8 countires- reach 1000 pieces;  all ex-YU joins Lapieza from differnte angles, Jerica Ziherl studies and research ← Lapieza artist in Montraker, Kikinda and Montenegro

National Museum of Montenegro in Cetinje, Monte Negro: → activities around Gallery Dado Duric, one exhibition from Montarker -  container and digitalization: residency for Lloveras and make a show with art form Lapieza artist and group show from Kikinda syposium, Jerica Ziherlstudies and research ← organizeone show in Poreč, one sculptor for Kikinda syposium, people form museum goes to Poreč and Kikinda

Proposal of common activities: group and individualexhibition, artist in residence, conference, digitalization, public relations activities, documentation, meetings, on-line meetings, blogging, an book and a short film of 28 minutes, short documentary,  web with contents and links to other places.

Why -new art strategies as post-political emotional maps 

How -through calender of events - you come i go - we talk we talk - some sculpures in many formats   

Who - ex-yugoslav memebers are the begginng energy, the ones that seed the idea. A post traumatic scenario is a place where new concepts need to be developed.   FORMA VIVA is a seed, that will expand globally through the net. A nes sort of plant that can only be born is such scenarios, so it is a sort of experimental idea that will work as a template 

When - 2 years. We will mostly talk about it,  make interviews, and the map, video and book. The idea of having several overlapping terratories. The new map is quite  important, the map of the terratory. 

We already have -sculptures, artists at work, different countries. Museum and galleries - Montenegro links with other entities - Kikinda meeting and interviews there. Digitalization of works. Poreč seminar meeting of experts (hosting researchers on humanities and high culture)

Keywords:

Studies – research. 

Artshows - curatorial poems. 

Interviews - photos and comments. 

Digitalization - info and data. 

Museum: legitimation of art/house of art  -  the foundation. 

University:education, house of culture and idea  -  the knowledge. 

Lapieza Onlineart enterprise: unstable international exhibition series - the web platform. 

Kikinda Concrete residence: production/meeting - the body. 

It is great to know that we are all willing to win this competition for funds. 

The fresh idea of expanding our ongoing projects is a good motivation. I just started to map the idea, so all content and names you want to add will be great to make readable schemes for the presentation, alltogether with the text and few images. The concept of having artists, historians, mentors and critics moving from one project to the other is great to start. To show the stream is KEY.

THE SAMSA SCULPTURE WILL BE DIRECTLY PORPORTIONAL TO THE COMPLEXITY WE CAN GENERATE; WITH THE AMOUNT OF WORK, THE SIZE OF THE NETWORK, AND THE INTERNATIONAL IMPACT OF ALL ACTIVITIES UNDER A COMMON NAME. SAMSA IS A NATURAL EMERGENCY. SAMSA, AS IN FREE GLOBAL MARKET, WHERE SMALL LOCAL COMPANIES GENERATE ALLIANCES TO REACH BEYOND THEIR BORDERS, WILL WORK AS A KIND OF HYBRID CORPORATION (ECONOMY AND NATURE), WHERE DIVERSE INTERESTS ARE PUT TOGETHER TO GROW A STRONGER ENTITY (CYBORG THEORY, DONNA HARAWAY).

THE E FORM IS VERY PRECISE IN THE AMOUNT TO WRITE. SO FOR ME IS BETTER TO KNOW HOW MANY SUBJECTS I HAVE TO WRITE IN DIRECTLY, NOT TO WRITE AND THEN SPECULATE WHERE TO PLACE IT. CHEERS.

INTRO . THE BODY

To present ourselves as a BODY that will produce something larger, better AND stronger than what we already do as organs, we have to define our lines of pre-production very clearly. In Porec, the main partner, the idea is to produce research and text, theory, connecting historians with critics curators and artists. In Kikinda, the concept is to produce works, the WORKSHOS, the atelier where to apply some formulas we have dicussed previously in Porec. Then, LAPIEZA, is the hub that connects internationally all the artists and texts and makes exhibitions, through relational curatorial. finally, maribor is the publicist, the media agent that will build the communication strategy. We all need each other to function. There is no SAMSA without one of the partners. That is the KEY. All cultural commodities (frankfurt school) are based on the forms of production so what we do here is generate a form that will research, exhibit, promote and reach new audiences through the internet. The form, is initially related to sculpture in a very open perspective. sculpture is a traditional form of art, and what we do in SAMSA, is present sculpture not as a physical entity bus as a concept (conceptual art is bases on ideas). In order to make SAMSA clearly seen as an entity, we have to develop a very synthetic and distinctive interface (the logos, the image, the type of text, the brans) that will be seen as a model of modernity in the way we communicate, in the way we present in the way it is seen.

ON US

LAPIEZA has already built several brands related to networks, so that will be one of our tasks. POREC has the infrastructure and the traditions of having seminars and conferences, leaded by historian ziherl, so it is the perfect place where to meet and discuss about sculpture in a broad sense. Kikinda has long tradition of WORKSHOP, so we have to make clear that artists from all over the world will meet there and produce in a natural environsment. LAPIEZA has a network of 165 artists globally, and will use all the connector to promote SAMSSA (MAPS). KIBLA has built communication systems before and will lead on this. The cross-polinization is also a key word, since we will transfer our knowledge one to another. To make the schedule and the transfer of agents from one place to the other is basic (brain images can show this, brain software i mean, i sent some test last week).

SCHEME OF POTENTIALS

 1 SEMINAR - EDUCATION - HIGH CULTURE - WHO ARE WE INVITING - list and concept of evolution in sculpture - jerica and into intro text with selected bibliography 2 WORKSHOP- MEETING, PRODUCING ART - THE PLACE . CONVERSATIONS - Describe the methodology of work in residence and select 10 artworks that are very differnet, eeven though is about stone, i would open the idea to all media in the SAMSA concept to widen our chances. Kikinda 3 EXHIBITIONS - ARTIST NETWORK - THE EXHIBITION IS PROCESS - VIDEOS, TEXTS IMAGES, ALL ONLINE, NOT PPHYSICAL - LAPIEZA UNITED NATIONS 4 COMMUNICATION . WEB STRUCTURE - ART AND MASS MEDIA - MARIBOR 

THIS IS SKETCH, PLEASE MAKE COMMENTS

ON US

LAPIEZA is an artist network, directed since 2009 by Anto Lloveras, conceptual artist and relational cuarator. The net is conformed by 165 artist all around the world. LAPIEZA has differnt lines of work. ART SERIES - The current system of exhibions of art is very stable in almost every country. Artist run spaces (underground) Galleries(market) Cultural Centers (work for  the state agents) Museums (High art) Biennales (legitmation platforms) and the magazines of the fields. All this is ok, however, LAPIEZA has generated its own secuence and rhythm of work, where each exhibition (first 40 in Madrid center, 100m2) is a variation from the one before, a secuence of exhibitions, where artists are generating a piece for ann evoloving series, related to other artists carrers and works. This system is the basical distinction of LAPIEZA, in relational curatorial, and hast evolved up to 74 exhibitions, where each one is published from different cities, Mexico, Londom, Trondheim, Provence and Praha have been the coties where we have launched the new series and narratives. Easch show is build with 10-30 aetworks. All of them numbers and places onlline in secuence. The series have the support of the spanish ministry of Culture, through sthe deparmentt of Cultural Industries. ART-SCIENCE - With the link of  Eshter Lorenzo, that has directed science networks, we have developed several projects to make some interesting field visible online, making videos and webs, where the scientist that are usually hidden in universities, meet the real online possibilities of being part of the public sphere, and start to apply contemporary methodologies of education (MOOC) through the net. These projest have been made possible with the support of FECYT (Spanish agency for new technologies and eduction).

PRODUCTS

In all the works we do, a protocole is developed to generate confort in the partnerships  and at the same time, to enlarge the memory online, so we always not only research and curate, but also produce content associated. FILMS. Each artist is filmed once or twice a year, making a serial documentary on each career, and adding pieces to thhe whole concept. PHOTOS - . All situations, works, performances are pictured and added to memory. CATALOGUES, texts. Are mostly built on artists that have worked for more
that 2 years asscoated to the project. So the body of work is stable and we can define lines of text for catalogue sand biennales. BLOGS. containers of all content. PRESS RELEASES Whereer distribute the blogs to be inserted in all kind of media and soocial media. FETIVALS - We participate and have organized many festivals (PUT LIST ?), seminars andconferences, expanding the methodology and d desire of all the works we make. We are happy to show and talk about then project wherever we are onvited to, so we can promote not only the artists that buiLd the concept, but the concept itslef. Double pleasure.


ROLS of Lapieza AT SAMSA

we take 4 structured secuenced tasks. 

this is what i do.

1 art direction in the interface. think and negotiate the form of products and protocols with partners. This is simple but very important, since publicity is how SAMSA IS perceieved (the suite) The work is like a marketing product, as in any other product. That will be the brand for SAMSA. (ART DIRECTIOS AND DESIGN). 2 research and history (with Jerica ZIHERL) to introduce theory and high culture as part of the production, and make a synthesis of that using the apparatus we did before. 3 Field trips to all cities were artist and seminars and workshops are. make photos  videos and narratives. (list below, you are hosts and introducers to artist you want us to introduce in the shows)

4 Build 4 exhibitions. The main rol is this one, to go on, an work on all that will show and connect all new artist that are related to other partners, and intersect those artists with the network we have (the shows will have arist from croatia, serbia and slovenia, as seed, the motor of each exhibition, and will incorporate atists from scandinavia, mexico, japan, farance) The task is to have the four shows as a an international arfororum of artist, as political action, we will name the series UNITED NATION OF ART, where the structure and enpowerment of the parnerts will be fundamental to make certain historical relevance. 4  Promote all partners works - The idea in SAMSA is to incorporate the genetics of the partners, and learn from their structures and visions, and at the same time we show all the audiences we can reach the power of social sculptures (fundamental texts).

2015

Residence - 2 weeks Slovakia 

Exhibition # 74 WILD FLOWERS- http://lapiezalapieza.blogspot.no/2015/09/wild-flowersexhibition-746th-season.html

Residence - 8 weeks Spain

Exhibition # 73 EXFOLIATION - http://lapiezalapieza.blogspot.no/2015/07/exfoliation2015.html

Residence - 2 weeks Prague 

Residence - 2 weeks France

Exhibition # 72 DISSECTIONS - http://lapiezalapieza.blogspot.no/2015/05/art-series-72-incisions-dissections.html

Exhibition # 71 SWEETCORN BRUTALISM - http://lapiezalapieza.blogspot.no/2015/05/art-series-71-sweet-corn-brutalism-2015.html

Residence - 8 weeks London 

Exhibition # 70 BUTTER FACTORY http://lapiezalapieza.blogspot.no/2015/02/art-series-70butter-factorynorway.html

Residence - 2 weeks Norway

2014

Lecture . Plancton - Intercambiador _ Madrid

Exhibition # 69 ZERO ZERO http://lapiezalapieza.blogspot.no/2015/01/art-series-69-zero-zero2014-oaxaca.html

Exhibition # 68 THICK SMOKE http://lapiezalapieza.blogspot.no/2015/01/serie-68-thick-smoke-2014.html

Exhibition # 67 BANK ACCOUNT http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/11/art-series-67-bank-account-mexico.html

Exhibition # 66 AERIAL ROOTS http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/10/art-series-66-aerial-roots-102014.html

Performance. Plancton - Madrid

Exhibition # 65 NAKED EYE http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/10/art-series-65-naked-eye-092014-madrid.html

Exhibition # 64 SUGAR SUNSET http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/10/art-series-64-sugar-sunset-092014.html

Residence - 2 weeks Cádiz 

Residence - 2 weeks Berlin

Exhibition # 63 FRESH MUSEUM http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/09/art-series-63-fresh-museum-2014.html

Exhibition # 62 STRUCTURAL CONVERSATIONS http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/03/structural-conversations-norway-llll.html

Residence - 4 weeks Norway 

Exhibition # 61 POSITIONAL ESSAYS http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/03/art-series-61-ensayos-posicionales.html

Exhibition # 60 GOMA http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/02/art-series-60-goma-2014.html

2013

Lecture - Socioplastics - Reina Madrid

Performance Reina Sofia Museum with Regina Fiz

Lecture LKV Norway, Trondheim

Residence - 8 weeks Norway

Exhibition # 59 ANTORCHA http://lapiezalapieza.blogspot.no/2014/02/art-series-59-antorcha.html

Exhibition # 58 NOWHERE http://lapiezalapieza.blogspot.no/2013/11/art-series-58-nowhere.html

Residence - 6 weeks Galicia

Exhibition # 57 KISS http://lapiezalapieza.blogspot.no/2013/08/art-series-57-kiss-kiss-mexico-city.html

Exhibition # 56 NETA http://lapiezalapieza.blogspot.no/2013/08/art-series-56-neta-062013-mexico-df.html

Exhibition # 55 EXPANSIVO http://lapiezalapieza.blogspot.no/2013/05/art-series-55-expansivo-madrid-mexico.html

Residence - 20 weeks Mexico City

Natasja Kensmil

Mensen reageren vaak op mijn werk dat het gruwelijk, wreed en morbide is. Maar als ik op straat loop, zie ik niets anders dan dat: chaos. Het voelt soms als een isolatiecel waarin ik me kan terugtrekken en afsluiten voor de buitenwereld. In deze momenten van stilte kan ik alles verwerken en verbanden leggen tussen gebeurtenissen, om zo tot nieuwe beelden te komen. Ik stel het omdraaien van het schilderij zo lang mogelijk uit. Dit moment is cruciaal; zodra ik het schilderij zie, vraag ik me af: “Is het goed genoeg, is het een schilderij, is het sterk genoeg of is het gepruts?” Soms voel ik me vereerd als ik kan zeggen dat een werk echt af is, dat het zelfstandig kan bestaan zonder mij. Toen ik hier twaalf jaar geleden begon, was het atelier helemaal wit. Ik hing geen afbeeldingen aan de muur, uit angst voor de invloed ervan. Gaandeweg ben ik echter beelden gaan verzamelen die ik kon gebruiken om verschillende relaties te onderzoeken. Ik ben al lang gefascineerd door postmortemfotografie uit de negentiende eeuw, waarin mensen een foto lieten maken van overleden geliefden of kinderen, vaak hun enige foto. Hoewel ik eerst dacht dat het een verdwenen traditie was, ben ik die foto's gaan verzamelen en begon ik uiteindelijk de serie over koningin Elizabeth I. Bij historische figuren voel ik vaak een fascinatie voor hun eenzaamheid en duistere kant. De isolatie en eenzaamheid van mensen, dat probeer ik in mijn werk te traceren. Vaak begin ik met een beeld, maar schilder er dan ontevreden over opnieuw een beeld overheen, wat leidt tot lagen en een dikke, korstachtige structuur op het schilderij. Op een gegeven moment maakte ik nog maar één schilderij per jaar – het werk werd verzadigd van materie. Om toch ruimte te maken voor nieuwe ideeën ben ik transparante tekeningen gaan maken en die dunne stijl langzaam gaan toepassen in mijn schilderijen. Mijn werk lijkt soms zwart-wit, maar ik gebruik nooit echt zwart. Zwarte verf vind ik plat; door kleuren te mengen ontstaat een diepere zwarte tint die meer ademt en niveaus heeft. Als ik werk van grote schilders als Goya of Francis Bacon zie, raakt hun hartstocht me, en diezelfde intensiteit probeer ik in mijn eigen werk te bereiken. Als ik klaar ben met werken, draai ik mijn schilderijen om en zet ze tegen de muur. De volgende dag begin ik weer in een lege ruimte, zonder direct geconfronteerd te worden met het beeld dat ik achterliet.

Maria Barnas

Hallo mama, ik spreek met Marieke. Ik wilde even iets vragen over dat kastje dat ik ooit van jullie heb gekregen, toen ik op kamers ging. Het is een heel speciaal kastje voor me, en ik heb een idee wat ik ermee wil doen. Mijn plan is om het kastje helemaal te verzagen en er zaagsel van te maken, waar ik dan papier van wil maken. Vervolgens wil ik een verhaal over dat kastje op dat papier drukken. Het lijkt me een mooi project, maar ik wil natuurlijk wel weten hoe jij en papa hierover denken. Als jullie het er echt niet mee eens zijn, dan doe ik het misschien niet. Dat kastje heeft voor mij veel betekenis. Het stond vroeger bij jullie in de keuken, en het werd later een televisiemeubel. Ik herinner me dat ik daar vaak aan zat te tekenen als kind, en waarschijnlijk heb ik daar mijn eerste letters geschreven. Mijn broer zat altijd vrachtwagens te tekenen aan dat kastje, dus het heeft echt onze geschiedenis in zich. Als ik er nu naar kijk, zie ik nog sporen van hoe het geleefd heeft – van potten en pannen tot potloodstrepen. Dat maakt het voor mij zo bijzonder en geeft het zoveel waarde.

Nu ik zelf meer met hout en ambachten bezig ben, werk ik vaak bij mijn buurman Jaap, die me helpt met grotere projecten. Hij heeft een werkplaats waar ik toegang heb tot de juiste apparatuur. Maar voor sommige projecten, zoals binnenkort glasblazen in Berlijn, moet ik naar specifieke plekken gaan waar ze openstaan voor experimenten. Dat is altijd een uitdaging, maar ook een kans om samen te werken met mensen die net als ik het proces belangrijker vinden dan het eindresultaat. Toch twijfel ik ineens of ik dit wel moet doen met het kastje. Misschien is het kastje al perfect in z'n huidige vorm, en probeer ik er te veel op te leggen. Het voelt soms alsof het kastje nog niet klaar is om opnieuw geboren te worden, en ik misschien nog niet alles heb gehoord wat het me wil vertellen. Misschien is het proces van maken ook een manier om het verhaal van het kastje verder te ontdekken. Dus ja, ik denk dat ik me moet herbezinnen.

Rezi van Lankveld

De film waaraan ik werk voelt nog niet goed aan. Ik ben al zo’n tien uur bezig, maar twijfel nu of ik naar huis moet gaan of doorgaan. Het probleem is dat ik wil dat elk deel van het schilderij in beweging is, en dat lukt nog niet. Vaak moet ik werk weggooien omdat het niet klopt, en dat irriteert me. Ik bewaar alleen de delen die goed voelen, maar soms schilder ik te veel weg zonder doel. Dat frustreert me, omdat het schilderij dan zijn balans verliest. Als ik schilder, is elke stap onderdeel van een groter proces. Zelfs het mengen van verf is belangrijk omdat het een opbouw is naar het uiteindelijke werk. Dat gieten van verf zorgt voor onverwachte effecten die ik niet altijd kan controleren, maar waar ik op moet reageren. Soms voelt het alsof het schilderij tegen me praat en me ergens naartoe leidt. Maar ik kan het niet van tevoren plannen, want dat werkt voor mij niet. Het proces is als een verhaal dat zich ontwikkelt terwijl ik werk. In elk schilderij zie ik figuren of landschappen opduiken, vaak op een organische manier. Bijvoorbeeld, in dit schilderij zie ik een meisjesfiguur in een storm, maar dat kan voor een ander heel anders overkomen. Ik leg zelden uit wat ik zie, omdat iedereen er zijn eigen interpretatie aan geeft. Soms denk ik dat ik met mijn werk iets oproep, een soort magie, alsof de schilderijen een eigen leven krijgen. Toch is mijn werk lichter geworden, misschien omdat ik kinderen heb en niet meer die donkere sfeer wil oproepen. Schilderen geeft me een gevoel van controle over mijn leven. Het proces zelf is voor mij het belangrijkste, hoewel ik het wel fijn vind als mensen mijn werk zien en erop reageren. Pas dan zie ik soms zelf echt wat ik heb gemaakt. Het is een soort bevestiging, een manier om door iemand anders ogen naar mijn werk te kijken en te begrijpen wat ik zelf heb gecreëerd.

Saskia Oldewolbers

Je staat op een feestje en iemand vraagt: "Wat doe jij?" Je zegt: "Eh, ik ben kunstenaar." En dan vragen ze meestal: "Oh, maak je schilderijen?" En ik zeg: "Nee, ik maak films." "Oh, voor de bioscoop?" "Nee," zeg ik dan meestal, "ik maak films voor een kunstpalm. In maquettes van gebouwen of miniatuur sets die ik onder water film. Die druppelen met verf of zijn gecoat in verf. Daaronder zit een verhaal, een kort verhaal." Soms ben ik wel een paar maanden bezig aan een set. Wat mij dan intrigeert, is hoe het er uiteindelijk uitkomt te zien. Je weet nooit precies hoe het eruit gaat zien, en ik denk dat die verrassing voor mij steeds interessant blijft. Nou, dit is dus een stil uit Paradolía. Dat is de eerste, nou ja, geanimeerde vorm. Het is een vogel die beweegt; het hoofd beweegt, de vleugels gaan open en dicht. Het is gemaakt van eenvoudige animatronics met draad, en het is ook weer in water met verf. In principe is het een skelet, doorzichtig, maar de verf vult dat in. Daardoor wordt de beweging makkelijker. Dit is een bloem, en dit is geen miniatuur, het is zo groot als die poster, misschien iets groter. De opname voelt echt als een operatie. Je hoeft niet de hele tijd te wachten. Soms heb je een soort "window", en dat geeft wel een soort excitement. Aan het einde van de dag kun je zien wat je hebt gedaan. Soms is het niets, maar soms wel. Heb je nu al een goed idee hoe de film eruit gaat zien? Niet echt. Ik heb een paar ideeën voor een paar sets: een bos dat in elkaar vouwt, of een handtas met scharnieren die openvalt, en dat wordt dan een munt die van een bepaalde vorm naar iets plats gaat. Maar verder weet ik nog niet hoe het eruit gaat zien, hoe lang het duurt, of waar het precies over gaat, of wie het perspectief zal zijn. Hoe groot is de kans dat dit nooit een film wordt? Nooit een film? Nou, ik hoop van niet. De fascinatie met huizen en privéruimtes is een rode draad in mijn werk. Daarnaast ben ik veel naar huizen aan het kijken voor mezelf, en dat vloeit wel in elkaar over. Laatst gingen we naar een huis kijken, en daar hadden ze een schuilkelder onder de vijver. De mevrouw woonde er sinds 1930. Toen ik daar voor de eerste keer binnenkwam, wist ik dat ik die mensen wilde ontmoeten. De tweede keer dat we gingen, was de man er, en hij begon meteen te vertellen hoe hij iemand had vermoord. Dat had ik nog nooit gehoord. Op een gegeven moment moet het wel concreter worden, want je hebt meerdere sets die in verband moeten staan. Mogen we die sets zien? Ik vind het een beetje jammer als je ze kaal ziet. Dat haalt het effect weg van wat mensen zien als ze het werk bekijken. Dus ik bescherm de illusie een beetje. Daarom heb ik de sets ook nooit tentoongesteld. Hoeveel edities zijn er van deze film gemaakt? Zeven, en dat is het. Nou ja, plus twee artist proofs, dus negen. Die kun je kopen, ja. Zijn het particuliere verzamelaars of musea? Beide. In de huidige situatie is het voor musea misschien niet zo gunstig. Als je me vraagt hoeveel edities er zijn gemaakt, moet ik eerst lachen. Waarom? Dat gaat richting inkomen en geld. Wat verdien je? Tja, dat soort dingen hoor je niet zo vaak. Als je een goede recensie krijgt, denk je: "Oh ja," en dan vergeet je het. Maar als iemand zegt dat het verhaal te gecompliceerd is, blijft dat hangen. Dat is heel menselijk. Die twijfel is er natuurlijk: is dit goed werk? Hoe wordt het ontvangen? Herhaal ik mezelf? Moet ik iets heel anders gaan doen? De angst dat er niets meer komt, is natuurlijk altijd aanwezig. Het is een beroep dat voortdurend kritisch wordt bekeken. Je moet vernieuwend blijven, en ik kijk veel naar wat andere kunstenaars, schrijvers of filmmakers doen. Het moet ook nog enigszins nieuw zijn. Dus ja, het is wel een zwaar beroep.

Ansuya Blom

Het is eigenlijk meer dat ik dus probeer te begrijpen wat er aan de hand is, en dan ook werkend. Snel werkend, zodat ik dat volledig kan doorgronden. Je moet me niet precies vragen hoe ik dat doe. Het is natuurlijk iets wat niet zo... het is niet een rechte lijn, zeker niet. Het is een werk dat Fragments R&B heet en het is een soort van portret. Een aantal jaar geleden raakte ik geïnteresseerd in de patiëntenrapporten van Ludwig Binswanger. Hij was een psychiater aan het begin van de 20e eeuw en hij behandelde zijn patiënten door gewoon te kijken naar wat zich presenteerde aan symptomen. Wat me opviel, en wat ik vreemd vond, is dat ondanks dat hij die fenomenen presenteerde en opschreef, je toch geen goed beeld krijgt van wat die patiënten nou echt meemaakten, wat hun interne beleving was. Een aantal van zijn patiënten hebben dus geschreven. In dit werk heb ik delen van zijn rapporten verwerkt, evenals brieven van één patiënt. Die heb ik weggelaten, daar ben ik overheen gegaan, om een soort andere werkelijkheid tegenover die van hem te stellen. Een van zijn patiënten is door haar man in de steek gelaten, mentaal. Hij zei: "Ja, het is wel heel erg," en samen met Binswanger gaf hij haar een soort van frame, een gentlemen’s agreement. Het is een beetje onduidelijk, want ze laten haar eigenlijk in de steek. Ze stapte uiteindelijk uit het leven, omdat het niet anders kon, maar het is onduidelijk hoe dat precies zo moest gaan. Het voelt alsof die beslissing voor haar is genomen, niet door haarzelf. Wat ik zo mooi vond aan de brieven van deze vrouw, is dat ze constant pogingen doet om door te dringen tot de artsen. Ze schrijft steeds opnieuw, probeert hen te overtuigen, en blijft benadrukken dat ze gehoord moet worden. Je leest het in haar brieven, het is iemand die schreeuwt: "Alsjeblieft, luister naar me." Die wanhoop blijft zich herhalen, op verschillende manieren, en dat vond ik prachtig. In die film heb ik haar brieven verwerkt, samen met een tekst van de Engelse schrijfster Searle, die in een vergelijkbare situatie verkeerde. Allebei schreven ze met eenzelfde urgentie, dat "alsjeblieft," en die wanhoop is zo tastbaar.

Germaine Kruip

https://www.youtube.com/watch?v=wthrzZPA3io

Wat vreemd is, is dat het nachtlicht aan is blijven staan. Ik merk dat het constant verandert, en misschien ben ik daar gevoelig voor. Maar tegelijkertijd vind ik het ook erg mooi. Het is alsof het licht je blik voortdurend stuurt en richt op dingen die je eerder misschien niet opmerkte. Het lijkt alsof je alles opnieuw ziet, alsof je het voor het eerst waarneemt en echt ervaart. Dit komt waarschijnlijk door de veranderingen die het licht veroorzaakt, die je aandacht sturen en je bewust maken van de details die anders onopgemerkt zouden blijven. Het gaat hierbij niet zozeer om het veranderen van de realiteit, maar meer om het zichtbaar maken van wat er al is. Wat ik open of blootleg, bestaat eigenlijk al, het wordt gewoon opnieuw ervaren. Vroeger, toen ik als fotomodel werkte, was ik ook altijd bezig met licht, niet zozeer met de foto’s zelf. Ik voelde het licht, zag hoe het de ruimte veranderde, en die ervaring vond ik prachtig. In een studio voelde ik me vaak omsloten door licht, bijna alsof ik in een capsule zat. Dat licht beïnvloedde me diep, alsof het door mijn hele wezen doordrong. Als ik nu door de vallei loop, waar ik vroeger als kind met een pony reed, voelt het alsof verleden en heden samenkomen. Dit is dezelfde vallei waar ik nu doorheen loop op weg naar mijn atelier, en het brengt herinneringen terug van die tijd. De vallei was toen als een paradijs voor me, en nu, terwijl ik onderweg ben naar mijn werk, begint dat werk eigenlijk al. De reis naar mijn studio is net zo belangrijk als het werk zelf, omdat het me in de juiste staat van denken brengt. Mijn werk gaat niet alleen over wat er in het atelier gebeurt, maar begint al onderweg. Bijvoorbeeld in de trein, wanneer ik van huis naar mijn studio of van de studio naar een andere stad reis. Deze tijd in de trein is voor mij studiotijd. Het is een moment van concentratie, waarin ik mijn gedachten kan volgen en uitzetten. Dit proces van nadenken en het laten rijpen van ideeën is net zo belangrijk als het uiteindelijke kunstwerk dat ontstaat. Veel van mijn werk is geïnspireerd door mijn fascinatie voor De Stijl. Toen ik jonger was, maakte ik al een boek over deze kunststroming, en ik merk dat de ideeën die me toen fascineerden, nu nog steeds in mijn werk doorklinken. Het idee van dynamiek, van iets dat voortdurend in dialoog staat met zijn omgeving, is voor mij essentieel. In mijn werk probeer ik ook altijd die verbinding te leggen tussen kunst en het leven, een dialoog die nooit echt stopt.

David Bade

https://www.youtube.com/watch?v=3ookQlutv2Q&t=509s

Ik had het over aan de bovenkant, in het midden zetten we deze en dan zetten we… kan hem even neerzetten denk ik. Waar gaan we heen… kantelen, ja. Nou heb je hem rustig aan, rustig aan. Er komt de steen naar beneden, kijk uit! Curaçao is mijn geboorte-eiland en daar ben ik niet echt opgegroeid, maar ik ben er wel geboren. Mijn familie is daar wel voor een lange tijd geweest en die woonden er ook weer. Voelde je je ermee verbonden? Ja, voel ik me mee verbonden, en ik ben teruggekeerd, eigenlijk zo'n acht jaar geleden. En wat ik nu concreet doe, is dat ik met een aantal geestverwanten een instituut heb opgericht, een instituut voor hedendaagse kunst, waarin educatie en lesgeven aan jongeren heel belangrijk zijn. Daar stop ik veel energie in, omdat dat me gelukkig maakt en het is heel bevredigend in de zin van toegevoegde waarde. Weet je, je kunt soms ook met je kunst en je werk in een museum hangen, en dat geeft status en standing, maar ik krijg veel terug van die energie, eigenlijk meer dan een doek in een museum hangen. Dan kun je daar staan om de hoek, mensen naar jouw werk kijken, of dat je boek in de bibliotheek ligt. Tuurlijk, dat is allemaal dubbel, en ik vind het ook belangrijk en fijn, maar daar is die urgentie en zin, het maakt meer zin, dat is voelbaar, dat krijg ik terug. Dit ding is ontstaan ter gelegenheid van mijn grote overzichtstentoonstelling vorig jaar in Den Haag, en tegelijkertijd kreeg ik een opdracht van de gemeente Den Haag om een beeld voor een schoolplein te maken. De opdracht was om iets te maken dat ook een functie zou krijgen op het schoolplein, niet alleen als een autonome sculptuur, maar ook om op te zitten, aan te hangen. Die kids, die pubers, die moeten iets hebben om op te klimmen. Ik heb het een "hangout-sculptuur" genoemd. Omdat ik die solo had in het museum en mijn werk zich ook kenmerkt door procesmatig werken met mensen, stelde ik voor, en daarom hebben ze misschien voor mij gekozen, om met die kinderen van de school in workshops dit ding te maken. Aan het eind heb ik toen gezegd, “Oké, nu neem ik alles mee naar het atelier en reduceer ik het tot een beeld.” Tijdens de workshop kwam vooral de zorg naar voren over de veiligheid; kinderen met apparaten en uitsteeksels, die kinderen zijn wild. Vandaag hoor ik over vloeiende lijnen en dat is wel een zorgpunt. Het eindresultaat, daar ben ik van geschrokken. Dat er contrast is met een strak, modern gebouw en kunst, ja, dat zorgt voor contrast. Alleen deze mate van contrast gaat voor mij te ver. Tegen smaak valt niet op te boksen, gewenning kan misschien plaatsvinden, en daardoor kan ook identificatie ontstaan. Daarom ben ik dat proces met die kinderen met volle overgave aangegaan. Dat heeft waardering opgeleverd, de kids waren gek op die workshop. Veel vonden het leuk, en we dachten dat als het iets van henzelf is, ze er beter mee omgaan. Ik ben wel bang dat het snel beschadigd raakt, dat dingen afbreken door vuurwerk of iets anders. Maar die materialen kunnen het aan; die kids kunnen hier aan hangen, dat is echt geen probleem. Wilbert, kom erop, man. Ik weet niet of ik dat wil, nee, jullie misschien niet, maar die kinderen wel. Ik zie wel een paar van die gasten erop zitten, die grote apen van de school, terwijl jullie hier zeggen, “Ik vind het niet zo mooi, het is niet mijn verwachting.” Dat is toch truttig. Sorry, ik wil niemand beledigen, ik wil ieders smaak respecteren. Maar ik vind: je bent een opdracht aangegaan, een proces. Er zit veel geld in, en energie. Ik had als kunstenaar ook kunnen zeggen, “Ivoren toren, jullie willen iets van mij, ik maak een schaalmodel, jullie keuren het goed, en ik laat het in een fabriek uitvergroten.” Zo werken veel kunstenaars, maar dan hadden jullie zo'n kunstenaar moeten kiezen. Verwachtingen kunnen tegenvallen of anders zijn dan je had verwacht, maar je wist dat toen je met David Bade in zee ging. Dit is een vrouw met botox die via haar borst bloeddruk opneemt. Heb je wel zo’n borst gevoeld? Dan kun je erin duwen, en als het slecht gedaan is, blijft je vinger erin staan. Op een filmpje zie je dat ook, als je het zelf niet hebt gevoeld. Het idee is dat je daar zo in knijpt, en dat probeer ik beeldend mogelijk uit te drukken. Het is in het beste geval voelbaar, en dan heb je een meesterwerk gemaakt, denk ik. Natuurlijk streef je daarnaar, maar ik vind het ook mooi als het idee gewoon een notitie is in een schrift, bijvoorbeeld. Er is een brief binnengekomen van de school: “Hallo Vincent. Na afgelopen vrijdag hebben Wilbert en ik in de auto de situatie besproken. We zijn ons ervan bewust dat onze betrokkenheid bij het kunstwerk beperkt is geweest door mijn afwezigheid. Ik ben onder de indruk van het pleidooi van David en zijn energie voor de kinderen. Wij vinden het misschien niet mooi of passend bij de school, maar de kinderen hebben er samen met David hard aan gewerkt, en dat moeten en willen we respecteren. We willen dat het kunstwerk geplaatst wordt en dat we in de komende tijd kijken hoe de leerlingen ermee omgaan. Aan jou de vraag om dit met David te communiceren en een datum te plannen voor de plaatsing. Bedankt voor de inzet." Eind goed, al goed, toch?