Para dar a coñecer un pouco o meu traballo, escollín un texto dun relato curto e inédito, Ferreiriño Real, que é un relato que escribín para homenaxear a Suso Peña, historietista, debuxante, fotógrafo, deseñador gráfico; a fin de contas, un creador nato da vila de Ribadeo que xa nos deixou hai moitos anos. E todas estas liñas son dedicadas á súa figura e aos seus compañeiros e compañeiras. Dende o alto da Frouseira convoco o espírito do cofano do Valedouro, que nin mouro era, nin del quero atopar máis tesouro que a coraxe que amosou para se enfrontar aos seus inimigos. Por moito que me recreen mundos lendarios perdidos na noite dos tempos, non penses, Miguel Anxo, que é para me pechar neles e esquecer canto nos rodea. Ás veces, motivos abondan, mais debemos pelexar contra o rutineiro pasar dos días, e de cando en vez cómpre dar algunha que outra reviravolta, escollendo camiños afastados, mais que nos han levar á fin desexada. Convocar as forzas do mal da man do mago Manilán non deixa de ser unha brincadeira pracenteira coa que recrear as abelencias do cantar do Ferreiriño Real ou poder sufragar a goleta coa que emprenderemos viaxe ata os mesmísimos Andes, atravesando a pasaxe de Drake e costeando a Terra de Fogo para facérmonos cos cacahuetes orixinarios que mellor alimentan o machín do carboeiro. Benvido sexas, Romeiro, que visitaches Roma e agardas pola cuncha coa que máis tarde has de beber nas fontes que balizan o camiño cara Xerusalén. Escolliches o vello camiño arrentes do mar, escoitando a cada intre o ouveo das augas salgadas do Cantábrico, boureando os collos que envernizan as calas inóspitas sobre as que se erguen cantís de vertixe. Nunca tanto a túa alma se sentiu tan apremada pola forza dos catro ventos e os nubeiros dos sete ceos como cando atravesaches a ponte que tremelucía elevada sobre o río Cabo, ao oeste duns montes arrepiantes que dan en chamar as Vallotas, a uns 260 pés ao sur dun mar que se escoita xemer con xenio, bafaradas de salitre, e suspirar escuma e ximpar folerpas salgadas, como se chovese a cachón sobre a vella ponte de madeira, construída cos troncos que, ao ir pousando os pés sobre eles con moito coidado, podes ver por entre os seus intersticios como brincaban revolteiras e estiraban as súas ás as sereas que abrollaban das ondas do Cantábrico para te levar con elas ao escuro Averno mariño. Non temas, este cativo mar de auga doce que une e dá vida a estas dúas beiras correxe coa calma propia do día despois da galerna. Apiados á barca dos Villamil y Castro, levarannos das Figueiras a Porcillán. Vemos que coidas con mimo ese cabazo que portas, algo que, polo que intuímos, é un manuscrito que esperta ollares e interese. Acaso non nos será dada a oportunidade de saber o que nel se conta? Ao arribarmos á outra beira, poderás repousar no hospital que hai alí mesmo. Cando te sintas reposto de tan dura proba como a que nos relataches, que case te levou nas gadoupas indomables do Cantábrico, poderás partir cara Mondoñedo e seguir despois a Santiago. Pero, por favor, rogámosche que antes de nos deixares fagas unha pequena parada no convento de San Francisco para lle ensinar ao irmán Xesús ese teu manuscrito misterioso. É o mellor ilustrador miniaturista de todo o bispado de Mondoñedo. Que non está na biblioteca do convento de San Francisco, á beira mesma do sartego sagrado que adoita visitar, porque lle ten apego á súa terra pequena. Mesmo o bispo de Mondoñedo quixo o levar para a biblioteca mindoniense, mais o noso debuxante sempre fixo por ficar na que para el debería seguir sendo a sé episcopal mindoniense, onde o bispo Pelayo de Cebeira fixo erguer a nosa basílica.
