María Mariño

MIÑA NAI 

Canta morte eu vivín polo alento ó revés do meu sentir! Erguinme e fun cara arriba, non atopei que decir. Ceguiña corrín cara abaixo. Atopeiche, miña nai! Atopeiche! Na escaleiriña de pedra, no recendo do pinar, no banco de San Martín, co rosariño na man. Á dereita, no Convento, atopeiche! E logo, pasando a Ponte, camiño da Pedra Chan. Atopeiche, miña nai! Atopeiche! Volvo de novo en min, volvo de novo a olvidar! Arrecendo a túa chambra, que onte gardei sin lavar, arrecendo a túa mantilla e volvo de novo a olvidar! Atopeiche! Pousa está a túa manciña na tixeira que eu colguei como medalla –ouro vello!– na cadea do teu ser. Son ser das túas penas, de ledicias e amores, son cadea enfurruxada, vertida das túas veas. Si ma puderas limpar e que brilara en contento, eu berraría de a feito: De miña nai son cadea, ¡e ela en min é o tempo! Señor, ti que sabes canto hai, Señor, si onte i hoxe son de Vós cal dos tempos é teu pan? A 

MORTE 

De forte ollar, amiga, e frío que non se quenta. Amiga, que eres de todos e por ninguén esquecida. Soia con teu silencio na forza do teu poder, un por un de cada ser levas do fin ó comenzo, descansar á túa fonte. E logo de alí cansiños, amiga, dinos pra onde? Deixa, amiga, ós nosos pés, fríos polo teu ver, algo do noso sentir, do són que ti fas fuxir, amiga, por aquil nacer.