Xurxo Borrazás

En nedia hora estou aí, dixo. Coma se houbese un plan. O lombo e o pescozo manábanme de cote cando estiraba en tensión, comezando nos cadrís e á base do espinazo ascendendo corda aos omóplatos, músculo a músculo, vértebra a vértebra, dentro, alí onde lle peñan cos seus arriates de aceiro no interior de cinco horas de viaxe, malestar. Agora, coa parada saía estirar as pernas e os acubillos. Nas paradas saltaban ollares, o filtro dun cigarro gaseoso botaba un ollo novato. Nunca, o descampado sempre aceso: luces grandes ou poboadas, tanques metálicos, gasoleiros, coma un abarroteal primeiro e esmálgolo despois de súpeto parando. O retrovisor por se aparecese o rémora. Nunca ratos. A penas douscentos quilómetros investindo descoñecidos por estradas locamente. Ispios de ánimos, en preguntadas, por estradas locamente. Por se o seguen ou perseguidos a caducar. Pero, quen o ha seguir? E a viralo ficar así. Se alguén o persegue non agardarán tanto. Dous meses antes non esquecería. Aí, entón fora neno e a súa soidade permitiríallo só. Agora non.