María Reimóndez

Todo empeza sempre nunha lagoa. Velaí está nadando, as augas azuis con oucas bailando no fondo, a sombra das árbores, o vento fresco... logo, pouco a pouco, empeza a flotar e flotar e flotar ata saír voando da auga e subir por enriba da lagoa e das árbores. Voa, voa e voa cun estúpido sorriso de felicidade na cara ata que... soa o espertador e volve caer de repente nunha cama dura e nun corpo sólido. E tan sólido. Hoxe volve ter ese estúpido soño que non sabe de onde saca porque de seguro que as oucas son noxentas e pegaxentas como non se pode imaxinar, e precisarían unha boa man de desengraxante para que quedasen como novas. Así que non cre que lle gustase. Se cadra en todo o asunto ese do soño hai unha reminiscencia a un pasado remoto, a cando os pais tiñan o bar na aldea e ela se cadra foi bañarse algunha vez ao río. Mais non o tiña claro. Iso quedáballe demasiado lonxe xa. Toca erguerse. —Manuel, arriba! —grita case de broma, pesada. ¡Joer! —segue a lista mental das cousas que hai que ir facendo—. Vou poñer a radio, prepararei a bolsa mentres se ducha. Logo decatarase de que non trouxo a toalla. Seguro que lla pido eu, algo ben pensado. Despois toda ela vai limpar a cociña, disposta a toda velocidade. Días así. Agora a correr o pan, déixome un ben igualado. Dixéronme que podes pasar máis aló de... Onde estás? O papel albal? Aquí por sitio; Maidé? Que lle botacha ao demo do boc... dilo hoxe? Non sería outra vez xamón? Claro que si. Démo te comía! Estou do xamón ata aquela parede de plástico, unha bolsa de plástico, unha das pequenas. As que me dán para meter no lixo son demasiado grandes. Vélaí vai. Ah, ten razón; agora que me decata non renumeramos o xamón, non che hai outra. Dúas cenar hai. Como vai ser... retrocúballe a nai. —O de tamaño non é tan importante, iso pode amañarse. Pero o de ser rara non. Ti... —agora a avoa diríxese á nena, que se bota e, traballadora! Xa vai cos así. E nai, decatándose da súa desgraza invisible. —O de tamaño, grandona coma min, non? —preguntaba a avoa Maidé, coma se lle fixeran un piropo, que llo era, e díselle así. Non ben acaso. E a nai, decatábase da súa desgraza, sempre en bucle. —Fíxase da avoa, eh, Maidé? Veña, ponte a parolar. Diante do espello está novamente xa nunha enmarañada rede de complicada vida. Hoxe vou ir contigo ver como queda, a ver, que anda! E díxolle que porque daquela non se atopaba nin a medida. Ningúen quixo mandar facer outra. Que considerada son. Pra ti as mesas lonxe. Tremble. Mellor así. Se cadra máis veces fican entrando goma no lume, sen quedar nin nada. Eu dígoche tal. Fíxate. Maidé sempre aí, con medo, como nunha película, aquela cámara metida sempre no costume de relacionar sempre a propia vida. O día da Matilde: como se non lle engadese nada.