Non era nada difícil entenderse con aquela muller. Coma se fose un xogo, era sentido tan natural e tan lóxico que resultaba imposible imaxinar que puidese ser doutra maneira. Nuns poucos minutos falabamos a mesma lingua, e a súa voz parecía chegarme limpa, directa, sen matices, sen filtros. E daba gusto. Nun principio baixaba os ollos, deixaba escapar un sorriso, calaba. Mais de súpeto comezaba a falar, sen prexuízos, sen vergoña, sen reparo. E falaba e falaba e falaba... e eu escoitaba, atento, absorbido, como se aquel monólogo fose unha corrente de auga limpa, arrastrándome. Tiña o don. A arte de principiar unha historia onde non había nada, de facer de principio aquilo que non era máis que unha simple lembranza, un recordo esvaecido. Dona Isabel tiña o don de tecer un conto no baleiro. Porque por riba de calquera outra cousa, Isabel Lobeto era unha contadora de historias. Iso era, nada máis e nada menos. Unha muller capaz de dar sentido ao absurdo, de atopar un fío condutor nas liortas da memoria, de reconstruír cada detalle, de fiar os recordos coma quen tece un pano, sen deixar nada fóra. E iso, daquela mañá, naquel cuarto, era un don salvador. Porque por fin, por primeira vez en moito tempo, alguén conseguía escoitarme sen interromper, sen engadir, sen roubarme as palabras. Aquel silencio era ouro. E ela... ela era única.
