PASEO
De sutaque sorprendín á mañá entrando na vila, cantando da mao da fina chuvia. Cos pés espidos e mollados viña dos camiños verdes, profundos. Dedos de vento transparentes, baleiros, en bruñidas bandexas. Skerzo da zoca na acera. Leda canción. E debaixo do mantel de liño fresco a muller do obreiro leva as doce campanadas. Unha canción que se cae e se levanta. O polvo nas alas e tamén o ceo. Unha canción tan lonxana e lene como a sombra do aire sobre a herba. Hasta min chega tan só en anacos; mais eu enténdoa exaita i enteira, como a sombra do aire sobre a herba.
PANTOMIMA
Dádeme, dádeme ise gran piano lustroso, pulido polas noites… Aquí, baixo dos piñeiros, e un mar cercán. Desprovisto da miseria e desa probeza despreciable, morto xa Pierrot, non convidees aínda á lúa. E Laforgue en triste provincia, aforcado dun piñeiro cárdeno, polichinela enfariñado; pingando xelo os seus pés ispidos, mortos os eus escarpís (fermosos estuches de xoias frías). O xuez, o forense e mailo aguacil, a tiseira das autopsias con que logo cortan os mirtos nos xardíns choídos.