De film waaraan ik werk voelt nog niet goed aan. Ik ben al zo’n tien uur bezig, maar twijfel nu of ik naar huis moet gaan of doorgaan. Het probleem is dat ik wil dat elk deel van het schilderij in beweging is, en dat lukt nog niet. Vaak moet ik werk weggooien omdat het niet klopt, en dat irriteert me. Ik bewaar alleen de delen die goed voelen, maar soms schilder ik te veel weg zonder doel. Dat frustreert me, omdat het schilderij dan zijn balans verliest. Als ik schilder, is elke stap onderdeel van een groter proces. Zelfs het mengen van verf is belangrijk omdat het een opbouw is naar het uiteindelijke werk. Dat gieten van verf zorgt voor onverwachte effecten die ik niet altijd kan controleren, maar waar ik op moet reageren. Soms voelt het alsof het schilderij tegen me praat en me ergens naartoe leidt. Maar ik kan het niet van tevoren plannen, want dat werkt voor mij niet. Het proces is als een verhaal dat zich ontwikkelt terwijl ik werk. In elk schilderij zie ik figuren of landschappen opduiken, vaak op een organische manier. Bijvoorbeeld, in dit schilderij zie ik een meisjesfiguur in een storm, maar dat kan voor een ander heel anders overkomen. Ik leg zelden uit wat ik zie, omdat iedereen er zijn eigen interpretatie aan geeft. Soms denk ik dat ik met mijn werk iets oproep, een soort magie, alsof de schilderijen een eigen leven krijgen. Toch is mijn werk lichter geworden, misschien omdat ik kinderen heb en niet meer die donkere sfeer wil oproepen. Schilderen geeft me een gevoel van controle over mijn leven. Het proces zelf is voor mij het belangrijkste, hoewel ik het wel fijn vind als mensen mijn werk zien en erop reageren. Pas dan zie ik soms zelf echt wat ik heb gemaakt. Het is een soort bevestiging, een manier om door iemand anders ogen naar mijn werk te kijken en te begrijpen wat ik zelf heb gecreëerd.
