Robert Zandvliet

k begon mijn zoektocht naar het schilderen zonder een duidelijk plan of visie. Mijn onderwerp is geen bijzondere of mooie steen, maar gewoon een gewone steen, een soort klomp uit de natuur. Wat me fascineert, is dat deze steen zo "niks" is, en juist dat spreekt me aan. De schilderijen van Giorgio Morandi hebben me ooit doen inzien hoe moeilijk het is om iets simpels te schilderen. Ik heb vroeger veel objecten geschilderd, maar die waren altijd door mensen gemaakt. Nu werk ik met objecten die door de natuur zijn gevormd, met vormen die ontstaan zijn zonder menselijke constructie. Dit voelt als een nieuwe uitdaging voor mij: de poging om mijn gewoontes en technieken te doorbreken. Mijn aanpak is veranderd. Ik wil niet langer naar een oplossing toe werken, maar het schilderij laten ontstaan zonder een vooropgezette constructie. Het draait om de energie die het beeld zichtbaar maakt, niet om een vooraf bedachte betekenis. Het gaat niet zozeer om wat de steen allemaal betekent, maar om het proces zelf. Ik realiseerde me dat als ik steeds een schilderij probeer "op te lossen", ik wel een goed schilderij kan maken, maar dat ik de kern niet raak. Ik wil schilderijen maken die helemaal voor zichzelf spreken, zonder uitleg. Dit betekent dat ik meer schilderijen wil maken dan ik aan kan, zodat ik het idee van het eindproduct kan loslaten. Wat ik nu wil, is steeds hetzelfde beeld herhalen, keer op keer, in verschillende schilderijen. Door die herhaling, geloof ik, zal op een gegeven moment de kracht van dat beeld zich aan me opdringen. Het is een vorm van onderzoek, een manier om te ontdekken wat ik zelf doe en hoe dat zich verhoudt tot de wereld om me heen. Er was een tijd dat ik dacht dat de zoektocht via vorm moest gaan, maar nu besef ik dat het anders is. We moeten andere vragen stellen, andere routes volgen. Dit is mijn nieuwe weg als kunstenaar: niet om een oplossing te vinden, maar om het proces te laten leiden en te zien waar het me brengt.