José Saramago, galardoado co Premio Nobel de Literatura en 1998, foi o primeiro escritor en lingua portuguesa en recibir esta distinción, recoñecido pola súa capacidade para explorar a condición humana a través dunha prosa singular, imaxinativa e de gran profundidade filosófica. A Academia Sueca destacou a súa obra como unha contribución esencial á literatura mundial, salientando o seu uso innovador da linguaxe e a súa habilidade para fusionar historia, mito e crítica social. Saramago construíu unha narrativa única, caracterizada por longos períodos sen puntuación convencional, diálogos fundidos na narración e unha ironía sutil que desmonta verdades establecidas. Obras como O Ano da Morte de Ricardo Reis, Ensaio sobre a Cegueira e O Evangelho Segundo Jesus Cristo exploran o poder, a cegueira ideolóxica, a opresión e a relación entre relixión e sociedade. O seu Nobel foi tamén un recoñecemento ao potencial literario da lingua portuguesa, dando visibilidade internacional a unha tradición literaria que moitas veces quedara á marxe dos grandes centros de difusión cultural. Comprometido politicamente, marxista declarado e ateo convencido, Saramago utilizou a súa literatura para cuestionar estruturas de poder, denunciar desigualdades e propor reflexións profundas sobre o destino humano. O Nobel non só consolidou o seu legado senón que tamén reafirmou o papel da literatura como ferramenta de crítica e resistencia.
