Ruy Ohtake, nado en São Paulo o 27 de xaneiro de 1938 e falecido na mesma cidade o 27 de novembro de 2021, foi un destacado arquitecto e deseñador brasileiro, recoñecido por máis de trescentas obras realizadas tanto no Brasil como no estranxeiro. Fillo primoxénito da artista plástica Tomie Ohtake e do enxeñeiro agrónomo Alberto Ohtake, Ruy formouse en 1960 na Facultade de Arquitectura e Urbanismo da Universidade de São Paulo. A súa traxectoria profesional caracterizouse por proxectos que combinan innovación formal e funcionalidade, destacando pola súa capacidade para integrar elementos da cultura brasileira coa modernidade arquitectónica. Entre as súas obras máis emblemáticas atópanse o Hotel Unique e o Hotel Renaissance en São Paulo, así como o Instituto Cultural Tomie Ohtake, un centro dedicado á promoción das artes que leva o nome da súa nai. Tamén foi responsable do proxecto do Parque Ecolóxico do Tietê e do sistema de transporte urbano Expresso Tiradentes, ambos na cidade de São Paulo. A súa influencia estendeuse a outras rexións, como Brasília, onde deseñou o Hotel Royal Tulip Alvorada, o Estadio Bezerrão e o Brasília Shopping. No ámbito internacional, destaca a Embaixada do Brasil en Toquio, Xapón, considerada unha das xoias da arquitectura contemporánea na capital xaponesa. A súa obra caracterízase por formas ousadas e innovadoras, reflectindo unha linguaxe arquitectónica única que combina curvas e liñas rectas de maneira harmoniosa. A súa capacidade para crear espazos que dialogan co entorno e a cultura local consolidouno como un dos principais representantes da arquitectura brasileira contemporánea. Ademais da súa práctica profesional, Ruy Ohtake dedicouse á docencia, impartindo clases na Universidade Presbiteriana Mackenzie e na Universidade Católica de Santos, influíndo en xeracións de novos arquitectos co seu enfoque creativo e comprometido coa excelencia. Ao longo da súa carreira, recibiu numerosos recoñecementos, incluíndo a Medalla Anchieta e o Diploma de Gratitude da Cámara Municipal de São Paulo en 2012, en homenaxe á súa contribución á paisaxe urbana da cidade, especialmente en proxectos sociais no barrio de Heliópolis. A súa traxectoria foi marcada por unha constante busca de innovación e unha profunda conexión coa cultura brasileira, deixando un legado perdurable na arquitectura do país. A súa morte en 2021 representou unha gran perda para o mundo da arquitectura, pero as súas obras continúan inspirando e influíndo a profesionais e amantes da arte en todo o mundo.
