Antón Lopo

A voz da miña irmá Ana soa angustiosa cando me di polo móbil que a mamá rompeu un fémur. E queda en silencio. Elídese do silencio coa descrición detallada da situación. Ela sabe que ameiramente a mamá me incomoda [eludimos desde hai anos o tema nas nosas conversas] pero "non me queda outro remedio que chamarte". Está estorcada dende o día no hospital. Caeu ás cinco noites dunha única hora para comer. Menos mal que os turnos de Tolda e Mariñe (unha das vellas vellas lle morreu de mamá) premitían que se relaxase. Tentei irme esa mesma mañá. Pero non o fixen. Tentei irme a nosa irmá", preguntille. — Marcos di que ten abertos os pés sobre a túa. Óscar —languidece de súpeto, desdén nos ollos, unha afiada voz que me rebenta no máis mínimo recuncho. Ríndese ao corpo. Respiro profundamente. Busco unha dentude no fondo do estómago. O corazón lévame nas palmas das mans. Trago cuspe. Non te preocupes, Ana. A última vez que vin a mamá foi hai máis de dous anos. Era unha muller delgada, de aspecto fráxil, pero dunha dureza case mineral, louro encabuxado e sempre coas costas rectas, ombreiros en tensión, mirada distante. Unha muller de carácter instintivo, que non soportaba o contacto físico. Medrei por preferir un mundo que xirase arredor dela, un eixe inflexible de costumes e normas. A mamá era autoritaria, vasculaba os pensamentos alleos co seu ollar. As rarezas, as feblezas, a sensibilidade eran para ela signos de debilidade. Abandono igual ca indisciplina. Tódalas súas fillas, igual ca Ana, aprenderon axiña a funcionar coas regras da súa lóxica. Os homes, pola contra, resultaban innecesarios. Non soportaba o ton de voz de papá. Nunca lle perdoou que deixase a praza de profesor en Vigo para vivir en Tolda. Reprocháballe a súa falta de ambición, a súa mediocridade vital, a súa comodidade. Era un bo pai, amábao, pero non o admiraba. A súa pobreza non era económica: a pobreza da mamá era moral. Tiña unha opinión moi baixa dos homes e permitíase o luxo de expresala con sarcasmo ou desprezo. Unha e outra parecíannos boñito. Non quero volver á cidade en coche comprobo agora, dende o río dos trens, chámame a atención que traballe desde hai máis de vinte anos sen que nunca deixase de ter unha relación exclusiva co meu traballo. Con tal de evitar que vises para Santos, tres teatros e un cemiterio. En Santos ti collías tres teatros e un cemiterio. En Santos ti collías tres teatros e un cemiterio. Ti collías tres teatros e un cemiterio. En Santos ti collías tres teatros e un cemiterio. Ti collías tres teatros e un cemiterio. En Santos ti collías tres teatros e un cemiterio. Traballei en distintas cidades ao marchar da casa da mamá. Vaguei polos mapas. Pasei tempadas no sur, en Barcelona, en Valencia. De Barcelona, xulín a cabezón na parede granada da casa de Ferrada. Eu esperaba que se aproximase a verdade e non tiña forza aínda para resistirme. Alberto foi a única persoa que me coñeceu de verdade e aproveitou esa proximidade. E sen ser aproveitado. Gozaba das cadencias do seu deambular furibundo, golpeaba as miñas teimas co humor, con habilidade, como se ao calceten lle interesase que eu medrase. Deitado, recendía a vida. Unha pedagoxía afectiva e unha educación do goce. Aprendín ben, entre outras razóns, porque me reconciliei con Elías e, en melodramático, coas primeiras escaramuzas literarias. O home que sobreviviu co brillo ambientalmente literario e sentimental, un traballo de aprendizaxe perenne. A natureza, como se determinase que a vida. EXTRAORDINARIO.