Ledicia Costas

Emma non recordaba canto tempo levaba sen falar con Mario. Borrara as últimas mensaxes que se enviaran e eliminara o seu número de teléfono da axenda. Algo absurdo, porque o sabía de memoria. Fixérao porque sentía que para afastarse de verdade necesitaba que desaparecese todo o que lle lembraba a el. Tiña dereito a empezar de novo, a construír unha vida pola súa conta. A non pensar nel cada vez que daba un paso, por pequeno que fose. Recostada no sofá do salón, a media luz e con aquela cunca de leite fumegante entre as mans, sentíase patética. Nunca buscara nas súas parellas un refuxio para a soidade, mais agora mesmo asolagábaa un baleiro que nunca antes sentira, difícil de aturar. Iso facía que se cuestionase a súa vida, de arriba abaixo. Non botaba de menos a Pablo, practicamente nin se lembraba del, e ese pensamento torturábaa. Compartiran os últimos oito anos das súas vidas. Por momentos pensaba que o utilizara. Quixérao, iso era innegable. Pero sempre soubera que a relación estaba condenada á ruptura e que sería ela quen lle acabaría poñendo fin. Desangrábase cada vez que o pensaba. Sempre Mario. Mario polo Nadal, cando as luces escintilaban en cada rúa e se respiraba nostalxia. Mario de madrugada, cando espertaba en plena noite sabendo que na súa cama estaba o home equivocado. Mario en cada xeada, en cada baño de sol, en cada canción. Sempre Mario, pero Mario estaba noutra casa, noutra vida, con outra muller. Como se pode extirpar do teu interior algo que prendeu con tanta forza? As raíces tiñan tal cantidade de brazos que semellaban as súas propias arterias. Era todo demasiado confuso e non lograba ver o tóxico que resultaba. Ninguén te prepara para algo así. Tampouco para o baleiro que deixa a morte. Talvez por iso sexan dúas clases de dor tan semellantes e tan difíciles de xestionar. Se Mariña estivese viva, non dubidaría en confesarlle todo o relativo a Mario e escribirlle algo do estilo: «A miña vida sentimental é unha maldita canción dos Smiths e eu quero sacar a cabeza pola fiestra e berrar ata partirlle os tímpanos». Mariña mandaríalle unha frase que a faría rir e o baleiro diluiríase, aínda que só fose durante un anaco. Hai cousas que só unha irmá pode comprender. E se estaba idealizando a súa imaxe, tiña dereito. Cadaquén xestiona a dor e as ausencias como pode. Tiña amigas coas que poder falar disto, mais non quería facelo. Verbalizalo era admitir o fracaso e non se sentía con forzas. En varias ocasións, a súa mellor amiga, a única persoa coa que podía falar de todo aquilo sen medo a sentirse xulgada, dixéralle que non era saudable tragar así con todo. Que o seu silencio era un xeito de envelenarse e que acabaría por pasarlle factura. Probablemente levase razón, mais era incapaz de facer as cousas doutro xeito. Colleu o móbil da mesa para ver a hora. Eran case as doce da noite. «Demasiado tarde para chamar a mamá». Debería deixar de adialo, poñerse en contacto con ela e dicirlle que todo estaba ben. Contarlle as cousas que as fillas lles contan ás nais. «Instaleime nunha casa moi bonita, nun barrio con nome de paxaro. A néboa é coma en Londres, pero sen Beefeater nin nora, nin Támese. Na universidade a primeira impresión foi moi boa. O meu compañeiro de despacho é un comisario rancio, pero polo menos esforzouse por semellar amable». Non era quen de contarle nada diso. A súa relación arrefriara nos últimos cinco anos. Botábaa moito de menos. Distanciaranse tanto… Máis aínda desde que empezara a saír con aquel profesor de Física. Era soberbio, egocéntrico e pedante. Encarnaba todo aquilo que ela detestaba nas persoas. Quizais co tempo. Quen sabe. Con Pablo non. Con el nin sequera o tempo podía facer de árbitro.  Infamia.