A figura de Chico Buarque transcende a música. Cantautor, dramaturgo e escritor, marcou xeracións coa súa obra, impregnada de lirismo e compromiso social. En 1979, nunha entrevista para o programa Vox Populi, sorprendeu pola súa sinceridade e humildade. Sentado nunha cadeira que lle parecía un trono, respondeu todas as preguntas do público, incluso aquelas que prefería evitar. Cun sorriso franco e palabras medidas, Chico falou sobre a súa relación coa música, a súa necesidade de illamento para crear e os dilemas da fama. Hoxe, ao revisar ese momento, percibimos un artista que entende a arte como un espazo de resistencia e diálogo. A entrevista deixou en evidencia a súa complexa relación co escenario. Aínda que a súa música forma parte da identidade cultural do Brasil, Chico confesou que a interpretación en directo nunca foi a súa prioridade. Desde 1975, afastouse dos concertos profesionais, centrándose na composición e no teatro. "Non me despedín, podo volver cando queira", afirmou, recoñecendo que o proceso de escribir e crear esixía disciplina. Para el, a música e o teatro eran ferramentas para expresar a realidade, para cuestionar o mundo e, dalgún xeito, transformalo. A súa perspectiva sobre a crítica tamén resultou reveladora. O compositor subliñou a influencia do contexto político no seu traballo. Nos anos de ditadura, moitas das súas cancións foron censuradas, obrigándoo a empregar metáforas e símbolos para esquivar a represión. A súa obra Calabar, por exemplo, foi vetada. Cando finalmente puido levala á escena, considerou que debía revisala, pois unha obra nunca é definitiva. "Todo pode ser modificado, mesmo os clásicos", dixo, defendendo a reinterpretación das creacións artísticas segundo o seu tempo. A súa visión desafiante do canon estableceu un diálogo entre o pasado e o presente, revelando a súa postura aberta e crítica. A súa relación coa política e coa sociedade tamén foi un tema clave. Ante a pregunta de se a arte podía derrubar gobernos, Chico respondeu con escepticismo, pero recoñeceu que podía influír nas transformacións sociais. "Non é porque non imos cambiar o mundo mañá que debemos deixar de intentalo", afirmou. Cunha postura comprometida, reafirmou a súa vontade de estar ao lado do pobo, cantando as súas dores e esperanzas. Cando lle pediron que rematase a entrevista cunha canción, rexeitou: "Non estaba preparado". Pero a súa voz, a través das súas palabras e melodías, xa falara por el.
