Conque afundín as maus nos petos da zamarra e apretando os dentes, polos condenados dos sabañóns que se me apegaban e desapegaban ás zocas, e máis polo estómago que me ardía como si levara un torgo nil, seguín o meu camiño con carraxe. Cando ia nistas, cavilando na «perra vida del trabajador», como di o Serantes nisas xuntanzas de homes de traballo que agora se estilan e que se chaman «mitís», e non lle falla razón, aínda que non sexa máis que carpinteiro de obra, pois sucedeu que ó lonxe vin, polo entremedio do neboeiro, dous vultos de home que se querían eisi coma disimular nun dos grosos negrillos que aló hai, á par da carreteira. Pro non resultou eisí, pois un acendeu un misto pra acender o cigarro, e saíalle fume tamén darrente ós pes, polo que me decatei que estaban mexando, con premiso da súa cara, arrimados desconta o arbre, que non sei a que viña tanta precaución pois non se vía alma viva, anque quizais o fixesen por ser esa costume dos homes aínda que non os vexa ninguén. Conque eu pareime tamén pra picar o cigarro e tamén pra darlles tempo a que se afastasen de alí, pois non me gusta nin pasar por diante da xente que non dá a cara como se debe nin tampouco esviarme coma si desconfiase ou tivese medo. E boteime a camiñar de paseniño dándolle o mércheiro pra que se disen conta de min, anque xa estaba certo que me tiñan visto ou ouvido polo tranquelear das chancas, que as teño ferradas, e máis agora que me botara a andar polo meio da carreteira… E foi nistas cando os dous vultos de home saíron da boira e viñéronse pra min, correndo e bradando coma dúas pantasmas, cunha manta botada por enriba das testas, que somentes se lles vían os catro pés. Supuxen de seguida que sería unha bulra de conecidos, pro, polo si ou polo non, afirmei a mau na navalla e quedeme parado. Ó chegar a min, deixaron caír a manta, escachando a rir, e resultaron ser o Bocas e mais o Milhomes.
