Mª Xosé Queizán

Margot fíxase nos cadros da película, fotogramas chámanlles agora pero antes dicíanlles cadros, e vánselle os ollos para Marlon Brando. Obsérvao detidamente. Hai moita xente na cola para coller as entradas do cine. Non é unha película calquera. É, nada menos que O último tango en París, da que tanto se tiña falado e que, incluso, algunha xente fora ó estranxeiro para podela ver. Agora, coa apertura do novo réxime, chegan as películas que estaban prohibidas e os quioscos énchense de revistas pornográficas. Mira a Marlon Brando e nota que xa vai un pouco cascadíño, ¡quen o dera naquela do porto de Nova York, cando traballaba na noite e era un rebelde, coa súa gorra de portuario, A Lei do Silencio creo que se chamaba, alí si que estaba como un tren! Pero, nesta, ¡hai que ver como se puxo este chico! Está como un bocoi e a cara así como abotargada, debe ser a vida que leva, que esta xente do celuloide levan unha vidíña… Seguramente bebe, ten toda a pinta. Pero, mesmo así, segue tendo atractivo. A boca sobre todo, gordeciña e sensual, cun xesto ás veces displicente, de duro, e outras de bebé querido, pero un bebé procaz, luxurioso. Si, recoñecía que o xesto da boca resultaba un pouco noxento. Quizá por ese xesto escollérono para facer esta película. Á marxe da boca, foi, desde logo, un acerto elixir un home madurito. Isto do tango non o pode sentir un imberbe, ben o sabe ela, o mundo do tango require unha sazón, como certos froitos… Pensa en Chinto, o seu Gaucho, que era maduro e tan seductor… Chinto, o seu tío Chinto, que parece sentilo á beira dela mentres mira con atención os cadros de O último tango en París. Ela tamén tivera o seu último tango. Sobe as lapelas da gabardina. Non tanto para protexerse da inclemencia do tempo, que está ben desapacible, como para ocultarse da vista da xente. Pensa que se lle pode notar a excitación na cara. O tango era a súa paixón. Aínda agora, cando xa pasaran tantos anos desde o seu último tango, escoitar a música arrastrada e os acordes do bandoneón producíalle unha galopada nas veas. Aínda sentía burbullar unha natureza que alteraba o seu corpo cando escoitaba un tango. Prefería non ver a película. Sospeitaba que o erotismo do argumento, esas escenas das que todo o mundo fala, non tiñen nada que ver co seu, coa súa paixón. Ela, Margot, ao escoitar un tango, sentíase estremecer e íaselle todo o corpo á balavento, como barquiña nun mar roleiro. ¡Canta xente había! Estaba abarrotado. A cola daba volta ao cine. Sempre lle molestara moito gardar cola. Case nunca o precisaba porque aos espectáculos que lle compracían, non soía ir moita xente. Era socia da Filharmónica e non perdía un concerto. Tamén de Os Amigos da Ópera. Ao teatro acudía cando viña algo bo, cada vez menos, que estaba en decadencia. ¡Quen miraba aqueles dramas de antes! ¡Que actrices, que actorazos eran! Aprendera a saborear o teatro, desde nena case, grazas á avoa da súa amiga Chelo que as levaba canda ela e contaxiaballes o entusiasmo. Despois, co cine, o teatro foi perdendo afeccionados. Sobre todo desde o cine sonoro. Lembraba cando empezara o cine sonoro, tería ela uns 17 anos ou así, e a reacción do público. Houbera asubíos e pataleos na sala. A moita xente non lle gustaba porque consideraban que perdía en sentimentos, en matices… Outra, pola contra, defendía o son, máis que nada en situacións catastróficas ou ruídos de fervenzas, de animais, da natureza… ¡Agora quen pensaba niso…! Pero, certamente, perdía intensidade. Esta do tango, por exemplo, ela non a vira, pero en mudo, só coa música de tango como fondo, interpretada por Greta Garbo… ¡Um, sensacional! Estaba egrexia en A Dama misteriosa con Conrad Nagel. Botárana no cine Royalty. Esta María Schneider, nada, é unha bolechuda e parece inexpresiva. Aínda había pouco que a xente facía excursións a Francia para ver esta película e outras que a censura franquista non permitía pasar. Foran moitos anos de represión. ¡Que tempos lle tocara vivir! Agora volvía a apertura, a democracia. Pero xa era tarde para ela. Aos seus anos… Colleuna a guerra no mellor da vida e truncáralle as esperanzas, as ilusións, incluso o despertar do seu corpo que se abría á plenitude… E ela menos mal, polo menos tiña os recordos, e aínda o podía contar… Outras nin iso, outras perderan a vida. ¡Maldita guerra! Cantas vidas rotas, cantas esperanzas, cantos proxectos. ¡Que de ilusións forxaran, ela e as súas amigas, paseando por estas rúas! ¡Cantos deseños de futuro! E todo veu abaixo, de repente, co alzamento nacional. Que mal lle acaiu o nome. Aquilo, lonxe dun alzamento, foi un derrube. Agora, morto o Xeneralísimo, moito falan daqueles anos de dictadura. Morto o can acabouse a rabia. ¡Non para ela! Hai momentos, coma este, que lle entran unhas iras… Non se resigna. Escoita como as esquerdas de agora alardean de loita subversiva nos tempos da dictadura e, total ¡que!, houbo que agardar a que o dictador morrera tranquilo no seu leito para poder expresarse con liberdade e declarar os crimes cometidos. Agora é pan con tortas.