BAR

 

Traditional Spanish bars, with their rich aesthetic filled with local elements, are not just spaces for socializing but also living archives of everyday culture. Elements like slot machines, showcases brimming with tapas, and walls adorned with an eclectic array of objects tell a story of intertwined past and present in the experience of regular customers. Far from being mere consumption spots, these bars act as microcosms of community life, encapsulating social and cultural dynamics, from the ritual of "tapeo" to the spontaneous conversations around the bar. The visual and gastronomic symbols create a space brimming with collective memory, where every corner tells stories of gatherings and traditions. In these bars, the layout and organization of objects are not just functional; they reinforce a sense of belonging and authenticity. White tiles, aluminum counters, and aged wood convey a familiar atmosphere, inviting visitors into a near-theatrical setting. This stage fosters a specific type of sociability that has endured over decades, despite shifts in consumption trends and urban development. The visual and spatial presentation in these bars is deliberate, preserving cultural identity in a world leaning towards homogenization. Each element acts as a marker of the everyday and the enduring, making these bars not just places of encounter, but symbols of cultural resilience against standardized modernity.

The School of Commons (SOC) is an independent initiative that explores experimental approaches to learning, research, and knowledge-sharing.

 

It focuses on creating unconventional educational environments and methodologies that resist traditional pedagogical models. Through its unique methodology, Ways & Workings (W&W), SOC connects diverse themes, methods, and environments into a navigational framework. This methodology emphasizes reappropriation and adaptability, enabling its principles to be applied beyond the school's context, promoting inclusive and critical learning practices. SOC's Themes cover a range of topics, from "Radical Sharing" and "Hydrofeminism" to "Critical Healing" and "Dialogic Decolonial Pedagogic Practice," while its Methods include collaborative and performative practices such as "Live Action Role-Playing" and "Worlding." SOC also emphasizes specific Environments—social, virtual, or physical—like "Deep Hanging Out" and "EtherPort" to facilitate learning. Overall, the school prioritizes experimentation, non-hierarchical knowledge exchange, and the cultivation of new educational spaces.

https://schoolofcommons.org/making-public/ways-and-workings  LAPIEZA 1928

BROTH

 

Broth Ritual (2020) is a journey through the primordial fluid from which we emerge, where floating particles and incandescent light evoke the energy of creation and the origins of matter.

UNSTABLE INSTALLATION SERIES /////////////////////////////////////////////////// MADRID _____________ ART BY LLLL

LLLL ART AGENCY TOMOTO FILMS / MUSIC BY EL INTRUSO
HYBRID ONSITE ONLINE SERIES

THE CITY AS FINAL INSTALLATION
AND THE OBJECT AS SATELLITE OF THE BODY
VIDEO SCULPTURES / OPEN SERIES

24H ONLINE SHOW - AND performance IN SELECTED GALLERIES

RELATED VITAMIN 019 (III/-) 

No hay duda de que tales esquemas, ejemplos de una poesía moderna capaz de traer consigo vivas reacciones afectivas -en este caso la indignación de que se pueda vivir de esta forma- e incluso la teoría, avanzada por Burgess a propósito de Chicago, del reparto de las actividades sociales en zonas concéntricas definidas, tienen que servir al progreso de la deriva. El azar juega en la deriva un papel tanto más importante cuanto menos asentada esté todavía la observación psicogeográfica. Pero la acción del azar es naturalmente conservadora y tiende, en un nuevo marco, a reducir todo a la alternancia de un número limitado de variantes y al hábito. Al no ser el progreso más que la ruptura de alguno de los marcos en los que actúa el azar mediante la creación de nuevas condiciones más favorables a nuestros designios, se puede decir que los azares de la deriva son esencialmente diferentes de los del paseo, pero que se corre el riesgo de que los primeros atractivos psicogeográficos que se descubren fijen al sujeto o al grupo que deriva alrededor de nuevos ejes habituales, a los que todo les hace volver constantemente.
Teoría de la deriva  Guy Debord 1958

Publicado en el # 6 de Internationale Situationiste (agosto, 1961). Traducción extraída de Internacional situacionista, vol. I: La realización del arte, Madrid, Literatura Gris, 1999.

https://www.facebook.com/pages/Guy-Ernest-Debord/14353419083?fref=ts
Anto Lloveras Lapieza Relational Art Series Marisa Caminos Guy Ernest Debord

  — con Lapieza Relational Art Series y Anto Lloveras.

CADÁVER EXQUISITO

 

PÉREZ ARANDA MONTES MORO BAENA CLAUDIA LLOVERAS
CRUCE: DOCTOR FOURQUET 5 

31 10 2020 > 1300H-2100H
Un tipo lo tira, lo libera. Otro disecciona el cúmulo. Otro narra la travesía pasada. Otra la transporta con mimo. Otro abre su corazón espacial. Otro prepara el ritual, la adoración de la forma. La forma del cadáver dependerá directamente de la calidad de la masa, de la tangencia espacial perimetral, del hecho conversacional, de la temperatura de los cuerpos y del interés por la dinámica de la disolución. A man throws it away, releases it. Another man dissects the cluster. Another man recounts the past journey. Another woman carries it with care. Another man opens his spatial heart. Another man prepares the ritual, the worship of the form. The shape of the corpse will depend directly on the quality of the mass, the perimeter spatial tangency, the conversational fact, the temperature of the bodies and the interest in the dynamics of the dissolution.

 

El cadáver exquisito es una técnica de creación colectiva que nace en el ámbito literario y hoy se aplica en las artes relaciones. Es una acción donde cada participante hace su aporte sin saber cuál es el aporte de los demás. La sumatoria de esos aportes individuales generan una obra que no ha sido predefinida. La Mecánica: El primer participante genera una imagen-idea, y luego la pliega-verbaliza sólo dejando ver los últimos trazos, que se unirán a la siguiente idea, que creará el segundo participante. Éste, a su vez, plegará nuevamente su documento-idea para dejar a un nuevo participante sólo la pista de su trazo. Finalmente, el compilado secuencial se despliega ensamblado en el resultado final. The exquisite corpse is a technique of collective creation that was born in the literary field and today is applied in relational art series. It is an action where each participant makes their contribution without knowing what the others' contribution is. The sum of these individual contributions generate a work that has not been predefined. Mechanics: The first participant generates an image-idea, and then folds-verbalizes it, only revealing the last lines, which will be joined to the next idea, which the second participant will create. This, in turn, will fold your document-idea again to leave a new participant only the track of your line. Finally, the sequential compilation is deployed assembled in the final result.

PRÓLOGO / BACKGROUND

https://antolloveras.blogspot.com/2020/07/el-jacalitojavier-perez-aranda2020.html

NO CREDIT ////////// PALINDROME EXHIBITION PROVENCE FRANCE .................................. LAPIEZA GALAXY SERIES

NO CREDIT INSTALLATION, SOCIAL SCULPTURE

PROVENCE 2014 - 600 CARD SECTORS

TAKEN FROM COMMERCIAL GRAPHIC DESIGN. 

CUTOUTS IN THE SIZE OF CREDIT CARDS.

https://www.youtube.com/watch?v=sFzGwg590-E

David Bade

https://www.youtube.com/watch?v=3ookQlutv2Q&t=509s

De kunstenaar vertelt over een opdracht van de gemeente Den Haag om een sculptuur te maken voor een schoolplein. Hij betrok de leerlingen bij het project om eigenaarschap en betrokkenheid te creëren. Hoewel het kunstwerk contrasteerde met de moderne school, zag hij dit als een kans om gewenning en identificatie te bevorderen. Ondanks enige kritiek op de stijl en duurzaamheid werd besloten het werk te plaatsen en de reactie van de leerlingen af te wachten. Het project bood zowel een artistieke bijdrage als een leerervaring, waarbij de betrokkenheid van de kinderen een waardevolle uitkomst was.

El artista recibió un encargo de La Haya para crear una escultura en un patio escolar, y decidió trabajar con los estudiantes para fomentar su participación. Aunque la obra contrastaba con la estética moderna de la escuela, se decidió instalarla para ver la reacción de los alumnos. A pesar de algunas críticas, el proyecto ofreció tanto un valor artístico como una experiencia educativa valiosa.

Artículo "Un habitar ritmado: espacio, atmósfera, templanza" de Lucas Ariza Parrado

 

Aborda la dimensión temporal del habitar, explorando cómo los ritmos materiales y gestuales configuran el espacio vivido. Reflexiona sobre la relación entre cuerpo, tiempo y entorno en la experiencia de habitar. Las fotografías incluidas, pertenecientes a la series urbanas de Anto Lloveras, ilustran ejemplos urbanos que complementan la discusión teórica sobre la temporalidad y la espacialidad.

With Whiskey

Gabriel Lester

Waar ben ik nu? Ik kijk naar het toegangsgebied van Stockholm, waar A4-papiertjes door de lucht zweven. Stel je voor dat je een pak printpapier over een afstand van ongeveer 40 meter gooit. Het papier lijkt de ruimte stil te zetten, een rustige, witte golf die zich stevig in de lucht houdt. De A4’tjes komen vanuit een plek die 'het studentenhuis' heet. Het is een huis waar alles gefaciliteerd wordt, maar ik weet niet precies hoe dat allemaal werkt. Ik moet me aankleden, maar heb eigenlijk geen tijd.

Het studentenhuis biedt een omgeving die bepaalde beelden oproept. Het is niet het meest originele werk, want het voelt als iets dat je gemakkelijk kunt begrijpen. Het zijn herkenbare beelden die dicht bij de mensen liggen en eenvoudig te vinden zijn. Hoewel het geen toonbeeld van originaliteit is, ben ik tevreden met de manier waarop ik het heb bedacht en aangebracht. Er zit iets in dat ik mooi vind, ondanks dat het niet vernieuwend aanvoelt. Inmiddels moet ik mijn gezicht wassen en me haasten naar het vliegtuig. De wake-up call was blijkbaar niet voldoende, en nu moet ik snel door zonder zelfs een taxi te hebben geregeld. Terwijl ik haast, denk ik aan de vliegers in China. Ze hebben er mooie, gedetailleerde vliegers, vaak met draken en in felle kleuren. Zodra ze hoog in de lucht zijn, zijn ze echter niet meer dan een stipje. Dat idee van iets kleins in de verte dat zoveel potentie heeft, fascineert me.

Ik gebruik vaak drie stippen in mijn werk, wat symbool staat voor een open einde. Het geeft ruimte voor interpretatie en nieuwe toevoegingen. Mijn werk gaat over het kader, de camera, de kijker, en het idee dat iets ver weg nog steeds betekenis heeft. Het is geen ingewikkeld project, maar wel eentje waarvan ik denk dat het leuk en betekenisvol wordt. Elk jaar werk ik aan tientallen projecten, vaak wel veertig per jaar. Dit doe ik al meer dan tien jaar. Om de zoveel tijd verander ik mijn slogans of soundbites, waarmee ik mensen kort kan uitleggen wat ik doe. Soms kom je mensen tegen die interesse hebben in je werk, maar niet het hele verhaal willen horen. Een van mijn eerste soundbites was: “Ik maak kunst waar ik zelf naar zou willen kijken, als ik het niet zelf had gemaakt.” Dat klinkt simpel, maar het zette me aan het denken over wat mijn kunst uniek maakt.

In de jaren 90 kreeg veel nieuwe media-kunst aandacht en overheidsgeld. Veel van die kunstwerken waren interactief: je drukt op een knop en iets gebeurt. Het vervelende aan zulke kunst is dat het een beloningscultuur creëert, waarbij mensen het idee hebben dat ze de kunst begrijpen zodra ze op de knop hebben gedrukt. Het echte denken stopt dan, en dat vind ik jammer. Zelf ben ik meer geïnteresseerd in kunst die voorbij die beloningscultuur gaat. Ik maak kunst waarin de toeschouwer wordt uitgenodigd om zelf te interpreteren, zonder meteen een "juist" antwoord te krijgen. Voor mij gaat kunst over dieper nadenken en verder kijken dan de oppervlakkige laag van de werkelijkheid.