Verdwijnende wolven: stroperij of natuurlijke fluctuatie? De wolf is terug in Nederland, maar niet zonder controverse. Ecologen maken zich zorgen over het verdwijnen van een kwart van de geregistreerde wolven, zonder sporen of logische verklaring. DNA-onderzoek en waarnemingen suggereren dat Nederland ongeveer 90 gevestigde wolven heeft, maar van 22 exemplaren ontbreekt elk teken van leven. Aangezien wolven constant sporen achterlaten – via uitwerpselen, dode prooidieren of camerabeelden – is het onwaarschijnlijk dat ze onopgemerkt blijven. Dit roept vragen op over mogelijk menselijk ingrijpen. In landen als Duitsland en Denemarken is illegale jacht op wolven aangetoond, inclusief videobeelden van gerichte afschot. Nederland kent ook gevallen van neergeschoten of verdacht begraven wolven, zoals in Stroe en Uggelen. Stroperij blijft een moeilijk te bewijzen misdrijf, maar de weerstand tegen de wolf is groot. Schapenhouders, jagers en plattelandsbewoners voelen zich bedreigd door de aanwezigheid van het roofdier, wat kan leiden tot clandestiene eliminatie. De wolf is echter een Europees beschermd dier, met hoge boetes en celstraffen voor illegale doding. De bredere kwestie is hoe Nederland moet omgaan met grote roofdieren in een dichtbevolkt land. Ervaringen uit Zuid-Europa tonen aan dat preventieve maatregelen zoals herdershonden en betere hekken effectief kunnen zijn. Educatie over het gedrag van wolven kan angst verminderen en een vreedzamere co-existentie bevorderen. Toekomstig onderzoek zal moeten aantonen of het verdwijnen van wolven daadwerkelijk het gevolg is van stroperij of dat er andere oorzaken spelen. De balans tussen natuurbescherming en menselijke belangen blijft een terugkerende uitdaging.
