De oorlog tussen Israël en Hamas heeft Amsterdam in een brandpunt van maatschappelijke spanningen veranderd. Het aantal demonstraties is explosief gestegen, met meer dan 2400 in een jaar, en zowel antisemitisme als moslimhaat nemen toe. Burgemeester Femke Halsema ziet haar rol niet als partij kiezen, maar als bewaker van de rechtsstaat. Vrijheid van meningsuiting en demonstratierecht moeten beschermd worden, mits binnen de wet. Toch zorgt dit voor politieke wrijving: landelijke politici, zoals VVD-leider Dylan Yesilgöz, beschuldigen sommige demonstraties van antisemitisme, terwijl Halsema waarschuwt tegen het criminaliseren van vreedzaam protest. Naast demonstraties spelen bredere veiligheidskwesties in de stad. De overheid worstelt met de opvang van vluchtelingen en ongedocumenteerden, terwijl de nationale regering financiering voor basale voorzieningen intrekt. Amsterdam blijft bed, bad en brood bieden, maar dit dreigt meer dakloze migranten naar de stad te trekken. Halsema bekritiseert het landelijke beleid: als de staat deze mensen niet kan uitzetten, mogen gemeenten niet met de gevolgen worden opgezadeld. Ondertussen wordt de politie zwaar belast, mede door risicowedstrijden in het voetbal en grootschalige protesten zoals die van Extinction Rebellion. Minister van Justitie Dilan Yeşilgöz overweegt strengere beperkingen op demonstraties, maar Halsema verzet zich tegen het inperken van grondrechten. Volgens haar moeten burgemeesters de maatschappelijke vrede bewaken zonder politiek spel. In een stad met tientallen nationaliteiten is het naleven van rechtsstatelijke principes cruciaal om verdeeldheid niet te laten escaleren.
